Beda Czcigodny (łac. Beda Venerabilis) – żyjący na przełomie VII i VIII wieku średniowieczny katolicki uczony, benedyktyn. Beda związany był z anglosaskim kręgiem kulturowym. Oznacza to, że dorastał i żył w specyficznym społeczeństwie Wysp Brytyjskich wczesnego średniowiecza. W młodości rozpoczął życie zakonne i był wierny powołaniu aż do śmierci. W swojej działalności cechował się niezwykłymi talentami. Był wielkim uczonym i wniósł wiele do dziedzictwa europejskiego. Jako przyrodnik uważał, że ziemia jest kulą. Stworzył tablice paschalne pozwalające wyznaczać Wielkanoc i święta zależne od daty Wielkanocy na kilkaset lat do przodu. Ponadto, być może jako jeden z pierwszych uczonych na świecie, podawał daty odnosząc je do roku narodzenia Jezusa Chrystusa, co było wówczas na zachodzie nowością (datę obliczył wschodni mnich Dionizjusz Mniejszy). Beda zajmował się także teorią muzyki, retoryką, pisarstwem, w tym tworzeniem homilii oraz dziejów Kościoła w Anglii. Pisał również poezję. Stworzył egzegezę używaną w Kościele aż do XX wieku. Znał starożytne języki obce, nie tylko łacinę, ale także grekę i hebrajski. Interesował się astronomią i matematyką. Część twórczości Bedy wpłynęło na zaistnienie renesansu karolińskiego. Beatyfikacja Bedy Czcigodnego nastąpiła dopiero pod koniec XIX wieku. Wówczas papież Leon XIII ogłosił go także Doktorem Kościoła. Jako świętego czczą go nie tylko katolicy, ale także prawosławni i anglikanie. Jest szanowany również przez część protestantów.
