Front Ludowy – nazwa zawiązywanych w różnych krajach koalicji łączących powiązane ze Związkiem Sowieckim ugrupowania komunistyczne z partiami socjalistycznymi, socjaldemokratycznymi, a nawet liberalnymi i mieszczańskimi. Celem tego typu sojuszy było wspólne przeciwstawienie się zdobywaniu władzy w kolejnych krajach przez formacje faszystowskie lub oskarżane (często niesłusznie) o sympatie profaszystowskie. Wcześniej ugrupowania komunistyczne podległe Moskwie odrzucały tego typu współpracę oskarżając nie związane z Kremlem formacje lewicowe o sprzyjanie faszyzmowi (tzw. socjalfaszyzm), jednak doświadczenia z Niemiec, gdzie ostry konflikt socjalistów i komunistów ułatwił dojście do władzy narodowym socjalistom Adolfa Hitlera spowodował stopniowe porzucanie dotychczasowej strategii. Ostateczna decyzja należała jednak do Stalina, który dość długo opierał się nowej wizji działalności międzynarodowego ruchu komunistycznego pod kierunkiem Kominternu. Gdy jednak przywódca ZSRR zgodził się na tworzenie Frontów Ludowych, budowanie szerokich koalicji z udziałem komunistów rozpoczęło się na dobre w kilku krajach. Najbardziej znany Front Ludowy to koalicja zawarta we Francji, która na wiosnę roku 1936 wygrała wybory i przejęła władzę w kraju (premierem został socjalista Leon Blum) oraz alians formacji centrowych i lewicowych z Hiszpanii. W iberyjskim kraju Front Ludowy przejął władzę w lutym roku 1936, a jego radykalizm doprowadził do wzrostu napięć politycznych, co latem tegoż roku poskutkowało wypowiedzeniem posłuszeństwa rządowi przez część wojskowych oraz formacji prawicowych i wybuchem wojny domowej. Strategia powoływania Frontów Ludowych obecna była w polityce ZSRR także pod koniec II wojny światowej w Europie Środkowej, gdzie próbowano przedstawiać rządy prosowieckich komunistów jako rzekome koalicje ugrupowań robotniczych i chłopskich. W polskich realiach była to jednak fikcja, a od zajęcia kraju przez Armię Czerwoną to Rosjanie i komuniści dyktowali warunki, zostawiając dla „formacji koalicyjnych” coraz mniejszą swobodę i traktując je jako pasy transmisyjne partii do szerokich mas społecznych. W rzeczywistości bowiem przedwojenne polskie ugrupowania ludowe i socjalistyczne oraz ich emanacje w realiach konspiracyjnych nie miały charakteru prosowieckiego. W PRL aż do roku 1983 politykę frontów ludowych realizowano poprzez istnienie Front Jedności Narodu, który skupiał PZPR, partie satelickie (ZSL, SD), organizacje społeczne oraz związki zawodowe. Po stanie wojennym FJN został zastąpiony przez Patriotyczny Ruch Odrodzenia Narodowego.
