Hakata – niemiecka organizacja nacjonalistyczna działająca na przełomie wieku XIX i XX. Początkowo funkcjonowała pod nazwą Związku Popierania Niemczyzny na Ziemiach (Marchiach) Wschodnich, potem zaś jako Niemiecki Związek Marchii Wschodniej. Jej zwyczajowa nazwa pochodzi od nazwisk liderów organizacji: Ferdynanda von Hansemanna, Hermanna Kennemanna oraz Henryka von Tiedemanna. W pierwszych latach Hakacie patronował ponadto kanclerz Niemiec Otto von Bismarck. Do celów środowiska należała germanizacja ziem etnicznie polskich zabranych Rzeczypospolitej w trakcie rozbiorów, co ukrywano pod określeniami dotyczącymi umacniania żywiołu niemieckiego i podnoszenia jego świadomości narodowej. Realnie Hakata zwalczała polską prasę, dążyła do wykupywania przez Niemców polskiej własności, urządzała niemieckie wydarzenia o profilu nacjonalistycznym, oczekiwała germanizacji edukacji oraz zachęcała Niemców do migracji na tereny zamieszkałe przez Polaków, by w ten sposób zmniejszyć odsetek liczności polskiej. Hakata skupiała różne stany niemieckiego społeczeństwa, w tym elity, które w ramach jej działalności popularyzowały postawy nacjonalistyczne i antypolskie. Po I wojnie światowej pozycja Hakaty uległa zmianie, a jej nowym celem stała się rewizja niemieckiej granicy wschodniej. Po przejęciu władzy przez nazistów organizacja została rozwiązana, a jej członkowie zasilili podporządkowane NSDAP stowarzyszenie podobnego typu.
