Ignacy Loyola – właściwie Iñigo López de Oñaz y Loyola, hiszpański teolog czasów nowożytnych, prezbiter, założyciel zakonu jezuitów, w młodości żołnierz zafascynowany wojną i życiem dworskim, który z czasem przeżył nawrócenie, w XVII wieku ogłoszony błogosławionym, a potem świętym Kościoła katolickiego. Loyola urodził się w miejscowości o tej samej nazwie w Kraju Basków (Królestwo Nawarry) w roku 1491. Otrzymał baskijskie imię Iñigo na cześć świętego z XI wieku pochodzącego z Baskonii. W dorosłym życiu posługiwał się jednak lepiej znanym w innych krajach imieniem Ignacy, odwołując się przy tym do patrona św. Ignacego z Antiochii. Ignacy był najmłodszym spośród swojego licznego rodzeństwa. Był dzieckiem gdy zmarła jego matka. W młodości związał swoje życie ze służbą wojskową i posiadał wielki talent wojenny. W wieku 30 lat doznał urazu, zaś dochodząc do zdrowia zapoznał się z dziełem „Vita Christi” Ludolfa Kartuza z Saksonii. Tak rozpoczęło się nawrócenie Ignacego. Późniejszy święty wspominał także, że doznał objawienia Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem Jezus, a owo spotkanie spowodowało przemianę jego serca i obrzydzenie do grzechu. Następnie pościł, modlił się i kontemplował w duchu pokutnym mieszkając w jaskini. W takiej atmosferze stworzył zapiski będące w przyszłości podstawą do napisania „Ćwiczeń Duchowych” – jego najważniejszego i najbardziej znanego dzieła. Udał się także do Ziemi Świętej, ale został stamtąd zawrócony przez franciszkanów reprezentujących Kościół w tych stronach. Po powrocie do Hiszpanii rozpoczął edukację. Szybko znalazł się na celowniku inkwizycji. Następnie studiował w Paryżu i tam również podpadł tej instytucji. Z czasem jego procesy stały się liczniejsze, a w końcu sam Ignacy wniósł o proces, w wyniku którego został uniewinniony. W tym okresie poznał grupę przyjaciół, z którą wkrótce założył Towarzystwo Jezusowe zwane zakonem jezuitów. Grupa początkowo miała nieformalny charakter i złożyła śluby dotyczące nawracania muzułmanów. Wkrótce jednak Ignacy Loyola opisał zasady działania zakonu i przedstawił dokument papieżowi Pawłowi III, który zatwierdził Towarzystwo Jezusowe. Ignacy został wybrany pierwszym Generałem zakonu. Kolejne lata poświęcił pracy organizacyjnej. W okresie jego rządów powstało pierwsze jezuickie seminarium oraz uczelnia – Papieski Uniwersytet Gregoriański. Wydał także „Ćwiczenia Duchowe”, które znów przykuły uwagę inkwizycji. To także za życia Ignacego Loyoli zakon jezuitów stał się instytucją ściśle podporządkowaną papieżowi i kładącą nacisk na posłuszeństwo. Zmarł w roku 1556 w wieku 65 lat na malarię. Pochowano go w rzymskim kościele Il Gesu, który stał się z czasem wzorem architektonicznym dla wielu kościołów barokowych. W roku 1609 papież Paweł VI ogłosił Ignacego Loyolę błogosławionym, a w roku 1622 papież Grzegorz XV – świętym. Ignacy jest patronem matek oczekujących potomstwa, rodzących, wojskowych, wszystkich katolickich rekolekcji, Kraju Basków i kilku instytucji oraz diecezji.
