Jeremi Wiśniowiecki – polski magnat kresowy, polityk czasów I Rzeczypospolitej, dowódca walczący z buntami kozackimi w połowie XVII wieku. Jeremi wywodził się, jak cały ród Wiśniowieckich herbu Korybut, od książęcego rodu – historycy nie są jednak pewni czy chodzi o Giedyminowiczów czy Rurykowiczów. Niezależnie jednak od tego Jeremi Wiśniowiecki mógł leganie posługiwać się w Polsce tytułem księcia. Natomiast posiadanie przez niego gigantycznego majątku ziemskiego powodowało, że ów tytuł nie był wyłącznie formą grzecznościową. Wiśniowiecki wcześnie został sierotą. Następnie kształcił się we lwowskim Kolegium Jezuitów. Wkrótce porzucił prawosławie i przeszedł na katolicyzm. Był – mówiąc językiem współczesnym – filantropem. Fundował świątynie, wspierał szkolnictwo, chronił ludność oraz swoje majątki przed Tatarami. Prowadził akcje osadnicze na dzisiejszej Ukrainie. Pełnił rozmaite funkcje polityczne, był m.in. wojewodą ruskim oraz starostom kilku starostw. Brał udział w wolnej elekcji, która wybrała na króla Jana Kazimierza Wazę. Od młodości kształcił się także w rzemiośle wojennym. Uczestniczył w wielu konfliktach zbrojnych Rzeczypospolitej. Najbardziej znany jest jednak jako pogromca buntów kozackich i wielki przeciwnik Bohdana Chmielnickiego. W działaniach mających na celu zaprowadzenie porządku i spacyfikowanie buntowników miał cechować się okrucieństwem. Jednocześnie uratował wiele osób od śmierci z rąk Kozaków (m.in. Żydów). W trakcie powstania z lat 1648-1654 brał udział m.in. w zwycięskiej bitwie pod Konstantynowem. Realnie dowodził obroną Zbaraża, oblężonej przez powstańców siedziby rodu. Miał wpływ na zwycięstwo w walce z Kozakami i Tatarami pod Beresteczkiem. Zmarł w młodym wieku. Jego syn Michał Korybut Wiśniowiecki został królem Polski. Jeremi zwany przez Kozaków „Jaremą” jest szeroko znany głównie za sprawą powieści „Ogniem i Mieczem” Henryka Sienkiewicza oraz ekranizacji.
