Obrazoburstwo (ikonoklazm) – wpływający na ludzkie działania kierunek myślowy obecny we wczesnym średniowieczu w Kościołach wschodu (Bizancjum) oraz w protestantyzmie czasów nowożytnych. Zakładał sprzeciw wobec tworzenia obrazów i wizerunków dotyczących życia duchowego. Zrodził się w Cesarstwie Wschodnim w wieku VIII i łączony jest z osobą cesarza Leona III Izauryjczyka. Potępienie kultu obrazów przez imperatora z powodów politycznych zyskało szerszą akceptację, ale naraziło Konstantynopol na napięcia z Rzymem. Ruch przybrał cechy radykalizmu w kolejnym stuleciu, ale po krótkim okresie intensywnej walki z ikonami upadł. Pewne formy niechęci do obrazów i wizerunków występowały w wiekach średnich także w chrześcijaństwie zachodnim, jednak były to postawy marginalne. Sytuację zmieniła dopiero rewolucja protestancka, która w wielu przypadkach skutkowała dewastacją katolickich kościołów, ołtarzy, obrazów i posągów (oraz działaniami świętokradczymi – profanacjami). Wtedy też ludzkość na zawsze utraciła część niezwykłych dzieł sztuki. Do dziś wielu protestantów (szczególnie przedstawicieli radykalnych odłamów) odrzuca sztukę sakralną. Z kolei katolicy i prawosławni w oparciu o decyzję Soboru Nicejskiego II zauważają, że nabożny stosunek do wizerunków pozostaje postawą właściwą, gdy cześć oddaje się Postaciom na nich przedstawionym: „Kult bowiem obrazu skierowany jest do wzoru, a kto składa hołd obrazowi, ten go składa Istocie, którą obraz przedstawia”.
