Połabie – nieistniejący dziś pod tą nazwą obszar (kraina historyczna) leżący w większości na terenie Republiki Federalnej Niemiec (w przybliżeniu odpowiadający dawnemu NRD). W średniowieczu na ziemiach między rzeką Łabą (skąd nazwa) i Soławą na zachodzie, Odrą na wschodzie, Bałtykiem na północy oraz górami Rudawami na południu mieszkały plemiona słowiańskie zwane Słowianami połabskimi. Z czasem wyzwaniem dla plemion stało się zagrożenie niemiecką dominacją, a historia obszaru to dzieje walki z potężnymi sąsiadami. O wpływy na tym zamieszkałym przez Słowian zachodnich terenie zabiegali także władcy Polski, ze szczególną intensyfikacją procesów budowania wpływów za panowania Bolesława I Chrobrego oraz Bolesława III Krzywoustego. Kres niezależności Połabia przypada na wiek XII, gdy odbyła się krucjata połabska. Była ona możliwa z powodu uporczywego trwania ludności przy pogaństwie. Ważnym i symbolicznym momentem w dziejach podboju obszaru jest zdobycie w roku 1168 pogańskiej świątyni na przylądku Arkona w północnej części wyspy Rugia przez wojska koalicji duńsko-obodrzycko-pomorskiej dowodzonej przez duńskiego króla Waldemara I. Najważniejszą rolę polityczną w historii Połabia odgrywały dwie grupy plemion (związki plemienne): Wieleci/Lucice oraz Obodryci. Przedstawiciel tej ostatniej grupy, książę Niklot, z pewnymi sukcesami stawiał opór najeźdźcom, ale w końcu musiał uznać wyższość Sasów. Jego syn Przybysław założył dynastię meklemburską panującą na obszarze Niemiec aż do roku 1918. Tereny Połabia pod władzą niemieckich możnych były zasiedlane przez ludność niemieckojęzyczną, a z czasem ludność słowiańska uległa germanizacji.
