Psucie monety – historyczny termin dotyczący życia gospodarczego oznaczający nieznaczne i wręcz niezauważalne zmniejszanie ilości metalu szlachetnego (np. srebra, rzadziej złota) w monecie, przy zachowaniu jej nominalnej wartości (a więc wartości „wybitej” na awersie). W ten sposób pieniądz realnie tracił swoją wartość – ściśle związaną z ilością kruszcu – na czym zyskiwał dokonujący owego psucia – np. emitent (monarcha) mogący z zebranych „ścinek” wytopić nowe monety, ale nie tylko. Najczęściej psuto monetę poprzez piłowanie jej brzegów, a mennice zabezpieczały się przed procederem tworząc na brzegu charakterystyczne żłobienia: wcięcia/rowki/szlaczki. Ślad tego działania pozostał z nami do dziś – wystarczy spojrzeć na dowolną polską monetę. Z psuciem monet związane jest ekonomiczne prawo Kopernika-Greshama, zgodnie z którym w sytuacji istnienia w obiegu dwóch rodzajów pieniądza posiadających formalnie taką samą wartość, ludzie będą gromadzili pieniądz uważany za lepszy, przez co w obiegu zacznie dominować ten gorszy.
