Terytorium mandatowe – teren niegdysiejszych kolonii II Rzeszy Niemieckiej (Cesarstwa Niemieckiego) lub obszar należący do Imperium Osmańskiego odebrany tym krajom po przegraniu I wojny światowej przezpaństwa centralne (Austro-Węgry oraz Bułgaria nie posiadały tego typu posiadłości). Terytoria mandatowe podzielono na trzy grupy, z których każda wiązała się z określonym rozwojem społeczno-gospodarczym i prognozami dotyczącymi możliwości uzyskania samodzielnej władzy przez żyjące tam społeczeństwa. Do najwyższej kategorii zaliczono obszary na Bliskim Wschodzie (brytyjski Irak oraz Palestyna, a także francuski Liban oraz Syrię). Tereny te miały – zdaniem Ligi Narodów – największe szanse na polityczną samodzielność. Do grupy środkowej zaliczono większość byłych niemieckich kolonii w Afryce, zaś do trzeciej tereny na Pacyfiku oraz obecną Namibię w Afryce. Ustanowione przez Ligę Narodów zasady zarządzania obszarami zakazywały tworzenia tam baz wojskowych oraz nakazywały walkę z niewolnictwem, handlem bronią i alkoholem, a także ustanawiały wolność sumienia i religii. Do państw-mandatariuszy, a więc krajów, które otrzymały w zarząd terytoria mandatowe, należały: Wielka Brytania, Francja, Belgia, Japonia, Australia oraz Związek Południowej Afryki. Najszybciej niepodległość (najpierw częściową, a potem pełną) uzyskał brytyjski Irak zwany Mandatem Mezopotamii, którego królem został Fajsal I.
