Trójpolówka – pojęcie związane z gospodarką rolną w średniowieczu i nowożytności. Za sprawą swojego znaczenia dla rozwoju i poprawy poziomu życia w wiekach średnich termin wykracza swoim znaczeniem poza rolnictwo. Trójpolówka podniosła bowiem wydajność rolnictwa, a tym samym ograniczyła skalę ubóstwa. W praktyce trójpolówka oznacza podział pola na trzy części, z których uprawiane były dwa, a trzecie ugorowało, co można porównać do odpoczynku. Owo pole nie było jednak marnowane i nie pełniło ono funkcji zarośniętej łąki, gdyż ów odpoczynek poprawiał wydajność pola w kolejnych latach, a w chwili ugorowania służyło za pastwisko. Na dwóch używanych aktualnie polach zasiewane były odmienne gatunki zbóż: ozime i jare. Kolejność funkcji poszczególnych obszarów była ściśle określona. Podobnie gospodarze byli zmuszeni do prowadzenia analogicznej gospodarki. Wprowadzenie trójpolówki w miejsce dotychczasowej dwupolówki poprawiło wydajność rolnictwa, co zwiększało zbiory i zmniejszało liczbę osób zagrożonych głodem (co nadal stanowiło jednak duże zagrożenie). W Europie Zachodniej trójpolówka zyskała popularność w dobie renesansu karolińskiego (za Karola Wielkiego). Na ziemie polskie metoda uprawy dotarła znacznie później, bo dopiero w XII wieku. Przynieśli ją cystersi, którzy mieli gigantyczny wkład w rozwój średniowiecznej Polski. Upowszechnienie się trójpolówki w naszym kraju łączymy jednak z kolejnymi stuleciami i kolonizacją niemiecką. Metoda dominowała do późnej nowożytności, gdy zastąpiły ją systemy, w których pole nie ugorowało, ale sadzono na nim rośliny okopowe.
