Wacław Biernacki pseudonim Kostek – polski polityk sanacyjny, uczestnik walk o niepodległość Polski, pisarz, urzędnik, wojskowy, najbardziej znany z pełnienia funkcji wojewody poleskiego, w ramach której nadzorował Miejsce Odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Urodził się w roku 1884 w Lublinie. W młodości działał w Polskiej Partii Socjalistycznej. Walczył także w Legii Cudzoziemskiej, z której jednak uciekł. Po powrocie do Polski udał się do Galicji, gdzie związał się ze środowiskami tworzącymi później POW i Legiony Polskie. Pełniąc funkcję dowódcy żandarmerii I Brygady LP zyskał niesławny przydomek „Kostek-Wieszatiel”. W II RP pełnił liczne funkcje wojskowe. W dobie sanacyjnej jego kariera kwitła. W roku 1929 został pułkownikiem, a kilka miesięcy później wydał zbiór opowiadań, które oburzyły niemal całą Polskę: od socjalistów po kler katolicki. W roku 1932 został wojewodą nowogródzkim, a następnie, w tym samym roku, wojewodą poleskim. Nadzorował powstawanie i działalność Miejsca Odosobnienia w Berezie Kartuskiej (dziś: Białoruś), w którym reżim sanacyjny bezprawnie przetrzymywał więźniów politycznych, w tym ludzi zasłużonych dla niepodległości. W miejscu uznawanym niekiedy za obóz koncentracyjny (w rozumieniu koncentracji ludzi, a nie masowej zagłady) ludzie byli torturowani, a dla wielu wybitnych patriotów dodatkową karą było przetrzymywanie ich z komunistami i ukraińskimi nacjonalistami. Po wybuchu II wojny światowej Wacław Kostek-Biernacki został ministrem. Jeszcze we wrześniu przedostał się do Rumunii, gdzie został internowany. W roku 1945 komunistyczne władze Rumunii wydały go komunistycznej Polsce. Znalazł się w stalinowskim więzieniu, gdzie był torturowany, a w końcu skazany na śmierć. Następnie wyrok zamieniono mu na 10 lat więzienia. Wyszedł w roku 1955 w wyniku złego stanu zdrowia. Zmarł w roku 1957.
