Pax Romana – epoka w ramach historii Imperium Romanum charakteryzująca się względny, pokojem wewnętrznym, brakiem realnego zewnętrznego zagrożenia dla państwa oraz rozwojem społecznym i gospodarczym. Czas rozpoczął się wraz z zakończeniem rzymskich wojen domowych pod koniec I wieku przed naszą erą. Realny (ale nie formalny) upadek republiki i wzmocnienie jednoosobowego ośrodka władzy (cesarz) skutkowało zakończeniem sporów w ich najbrutalniejszej formie. Pierwszym cesarzem kojarzonym z Pax Romana jest Oktawian August, którego panowanie nazywa się także Pax Augusta. Okres pokoju rzymskiego trwał do przedostatniej dekady II wieku po Chrystusie. Wraz ze śmiercią Marka Aureliusza rozpoczął się czas narastającego kryzysu. Jednak i jego rządy obfitowały w wojny, szczególnie z Germanami. Przez całą epokę pokoju rzymskiego wojny rozgrywały się jednak na obrzeżach Cesarstwa i nie zagrażały rozwojowi państwa, a przeciwnie: powiększały Imperium. Podobnie w trakcie Pax Romana zdarzały się okresy niestabilne wewnętrznie, jak chociażby rok czterech cesarzy po śmierci Nerona. Daleko było jednak takim wydarzeniom do dramatów przełomu I wieku p.n.e. i I wieku n.e. W ramach Pax Romana wyróżnia się dodatkowo tzw. złoty wiek cesarstwa trwający niespełna 100 lat od roku 96 do 180. Czas ten przypadał na rządy cesarzy od Nerwy do Marka Aureliusza.
