Autonomia – w znaczeniu historycznym i politycznym możliwość samodzielnego władania pewnym terytorium przez daną wspólnotę, która jednak nie tworzy odrębnego państwa. Autonomia to władza wspólnoty nad swoim obszarem w granicach wyznaczonych przez prawo wspólnoty wyższego rzędu, państwa. Państwo w celu zapewnienia ochrony praw danej grupy, mniejszości narodowej, etnograficznej, społecznej lub językowej, może nadać owej wspólnocie możliwość decydowania o sprawach językowych i kulturowych, rzadziej gospodarczych. Jednocześnie nie oznacza to oderwania się od państwa, które zachowuje dla siebie i na swoją wyłączność niektóre kompetencje, związane zwykle z obronnością i sprawa międzynarodowymi. Pozostaje także stróżem przestrzegania zasad i praw wewnątrz autonomii. Państwo ceduje ponadto na wspólnotę niższego rzędu swoje uprawnienia i zapewnia nie ingerować w przebieg procesów dotyczących autonomii. Historycznie autonomie mogą wykraczać poza powyższą definicję: przykładowo w ramach Autonomii Galicyjskiej w CK Monarchii żyli nie tylko Polacy, gdyż dużą grupę tworzyli Rusini, a nie brakowało także innych mniejszości. W II RP autonomią cieszyło się województwo śląskie, które cechowało się odrębną formą przeżywania polskości, ale lokalna społeczność nie tworzyła odrębnego narodu (co innego liczni w tym regionie wówczas Niemcy).
