Buława – rodzaj broni białej o starożytnej, a możliwe, że nawet prehistorycznej genezie. Odmiana broni obuchowej służącej do zadawania ciosów, uderzeń rozbijających pancerz lub hełm za pomocą ciężkiej, owalnej części na końcu. Buława stanowiła rozwinięcie pierwotnych i prymitywnych maczug z kości zwierząt lub drewna, jednego z pierwszych typów uzbrojenia. W okresie starożytnym popularna była w Azji Zachodniej i Afryce Północnej, od Indii, przez Persję i Mezopotamię po Egipt. Z czasem, w średniowieczu, upowszechniła się w Europie Środkowej, w tym w Polsce, na Litwie, Rusi i Węgrzech. Zatracała jednak swoją rolę militarną na rzecz funkcji symbolicznej i honorowej. W nowożytnej Rzeczypospolitej buława stanowiła symbol władzy hetmańskiej nad wojskiem. W wieku XX buławy związano z tytułem marszałka. Tego typu broń, już bez najmniejszego znaczenia militarnego, była wykonywana z drogich metali i kunsztownie zdobiona.
