W ostatnią niedzielę odbyły się wybory prezydenckie we Francji. Pierwszą turę głosowania wygrał urzędujący prezydent. Choć rywalizacja z jego główną konkurentką Marine Le Pen jest zacięta, polityk ma dużą szansę na kolejną kadencję w Pałacu Elizejskim. Kim jest ikona współczesnej polityki francuskiej?
Człowiek z klasy średniej
Emmanuel Macron pochodzi z miasta Amiens położonego nad Sommą, w północnej Francji. Urodził się tam 21 grudnia 1977 roku w rodzinie lekarzy. Jego ojciec jest z zawodu profesorem neurologii i wykładowcą na Université de Picardie. Marcon tak odniósł się do swojego pochodzenia: „Ta rodzina dopiero co zyskała status burżuazji, zdobywając go, jak to dawniej mówiono, talentem i pracą”.
Poza rodzicami dużą rolę w życiu w wychowaniu przyszłego prezydenta odegrała babcia Germaine. Wpoiła mu zamiłowanie do czytania i lewicowe poglądy na różne kwestie społeczne. Mimo śladowych związków z chrześcijaństwem Emmanuel odebrał wykształcenie w jezuickim Instytucie Lycée la Providence. Został też ochrzczony na własną prośbę po ukończeniu 12 roku życia. Następnie kontynuował naukę w elitarnym paryskim Lycée Henri-IV. Był niezwykle zainteresowany francuską literaturą i grą na fortepianie. W tym okresie nawiązał relacje z dużo starszą i zamężną Brigitte Auzière.
Dojrzewanie intelektualne
Po ukończeniu szkoły średniej młody intelektualista rozpoczął studia filozoficzne na Université Paris Nanterre. Uzyskał z powodzeniem dyplom magisterski. Dodatkowo uzyskał też tytuł magistra spraw publicznych w Sciences Po. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych zaczął współpracować z francuskim filozofem Paulem Ricoeurem. Autor wielu prac o tematyce politycznej wywarł duży wpływ na sposób myślenia Macrona.
Urzędnik, polityk, bankowiec
Po zakończeniu edukacji zaczęła się kariera urzędnicza. Początkiem było objęcie w 2004 roku stanowiska w korpusie inspektorów finansowych. Zdobywał doświadczenie w finansach publicznych. Podczas pracy w Inspection générale des finances był dodatkowo wykładowcą. Początek pracy w urzędzie państwowym to też początek działalności politycznej. W 2006 roku Marcon wstąpił do Partii Socjalistycznej. Nie oznaczało to jednak natychmiastowego skoku do polityki krajowej.
Postanowił realizować się w bankowości. Było to spowodowane zmianą polityczną w Pałacu Elizejskim. François Henrot zaproponował mu objęcie stanowiska w Rothschild & Cie Banque. Młody finansista przyjął propozycje we wrześniu 2008 roku. Poza pracą w banku przez następne lata realizował różne zadania z zakresu finansów i biznesu. Udało mu się znacząco poszerzyć osobisty majątek.
Droga do prezydentury
Po zwycięstwie kandydata Partii Socjalistycznej François Hollande’a w wyborach prezydenckich 2012 roku Macron wrócił do działalności publicznej. Został ważnym urzędnikiem w administracji nowego prezydenta. Proponował różne reformy gospodarcze, które ostatecznie nie zyskały aprobaty rządu. Trudności w realizacji własnych planów spowodowały rezygnację ze stanowiska w 2014 roku. W tym okresie pracował tymczasowo na Uniwersytecie Berlińskim.
Mimo tej porażki polityka w końcu dała mu szansę. W sierpniu 2014 roku został ministrem gospodarki, przemysłu i cyfryzacji. Nowy szef resortu zaczął forsować reformy na rzecz biznesu. Centrowe przekonania i talent organizacyjny zapewniły mu dużą popularność w społeczeństwie. Popadł jednak w spory z działaczami związków zawodowych. Wysokie notowania spowodowały, że zaczął skłaniać się do decyzji o kandydowaniu na prezydenta. W kwietniu 2016 roku, wbrew własnemu zwierzchnikowi, założył nowy ruch En Marche!
W celu rozpoczęcia kampanii odszedł z urzędu ministra. Ogłosił swoją kandydaturę, przedstawiając się jako kandydat niezależny. Po początkowych trudnościach nowa polityczna inicjatywa zaczęła prowadzić w sondażach. Profesjonalna strategia działania i spotkania z wyborcami systematycznie zwiększały liczbę zwolenników. W pierwszej turze głosowania otrzymał ponad 8,5 mln głosów. Jego główną konkurentką była Marine Le Pen. 7 maja 2017 roku w powtórnym głosowaniu został wybrany na Prezydenta Republiki Francuskiej.
Jako głowa państwa Emmanuel Macron realizował politykę wielowektorową. W ramach Unii Europejskiej utrzymał sojusz z Niemcami jako fundament francuskiej pozycji na kontynencie. Postulował uniezależnienie od Stanów Zjednoczonych. Za jego rządów Francja handlowała z Rosją bronią, co stało się powodem powszechnej krytyki po inwazji na Ukrainę. W kraju natomiast mierzył się z problemami społecznymi i gospodarczymi, czego symbolem stały się protesty tzw. żółtych kamizelek.
Po 5 latach prezydentury francuskie społeczeństwo jest rozczarowane młodym politykiem. Wbrew idealistycznym obietnicom nie zdołał rozwiązać wielu problemów państwa. To człowiek o wielkich aspiracji, ale niestety bez politycznych zdolności do zarządzania. Mimo to jego następna kadencja jest prawdopodobna z powodu słabości i podziału jego przeciwników.
Mateusz K. Łukomski
