Inwestytura – w feudalnej, średniowiecznej Europie przekazanie wasalowi dóbr przez seniora. Dotyczyło to zarówno osób świeckich, jak i duchownych, i właśnie owa ostatnia grupa stała się kością niezgody na linii papież-cesarz. Wasal otrzymując dobra składał bowiem seniorowi przysięgę wierności. Biskup otrzymując ziemię od władcy stawał się więc poddanym monarchy, co rozluźniało więzy z papieżem. Tego typu lenno nie było z oczywistych powodów dziedziczne, natomiast osłabiało władzę papieża i godziło w strukturę Kościoła. Doprowadziło to do sporu o inwestyturę, którego najbardziej znanymi aktorami byli papież Grzegorz VII i cesarz Henryk IV. Realnie nie chodziło jednak o nadania ziemi dla konkretnych duchownych, a przywództwo w świecie katolickim. W pewnym momencie wydawało się, że jednoznacznie w konflikcie wygrał papież, który ekskomuniką zmusił cesarza do uległości, a jego poddanych zwolnił z obowiązku wierności wobec władcy. Wówczas Henryk udał się w geście pokuty do Kanossy. Gdy jednak papież zdjął ekskomunikę, władca na nowo rozpoczął konflikt, powołał antypapieża i w końcu zajął Rzym. Ostatecznie kompromis wypracowano w roku 1122, gdy po obu stronach znajdowali się inni liderzy.
