Kult jednostki – praktyka obecna w propagandzie politycznej reżimów autorytarnych i totalitarnych oraz w życiu społecznym owych państw polegająca na skupianiu uwagi na nierealnym i wyidealizowanym obrazie przywódcy politycznego. W ramach kultu jednostki wódz zaczyna być określany w sposób wyłącznie pozytywny przy pomocy słów, które nie odnajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości lub są przesadzone. Obserwator patrzący z zewnątrz może wręcz odnosić wrażenie, że stosowane hiperbole mają na celu ośmieszenie przywódcy i jego ekipy. Jednak w społeczeństwach totalitarnych i autorytarnych brak uczestniczenia w publicznych zachwytach nad osobą wodza może wiązać się z problemami prawnymi i represjami. Nieuzasadniony zachwyt nad osobą zwykle przenoszony jest także na oddawanie czci pomnikom i wizerunkom wodza. Kult jednostki może zawierać w sobie cechy kultu religijnego (np. rozważanie i medytowanie przemyśleń i sentencji autorstwa wodza). Najbardziej znanym przykładem kultu jednostki jest kult Józefa Stalina w ZSRR. Podobne kulty o wymiarze krajowym budowano w krajach satelickich (np. Bolesław Bierut w Polsce po roku 1944). Kultem jednostki otaczano także komunistycznych przywódców innych krajów demokracji ludowej oraz komunistycznych Chin i Korei Północnej. Tego typu podejście wobec przywódców państwa w skrajnej formie występowało także w III Rzeszy, faszystowskich Włoszech i militarystycznej Japonii (cesarz uznawany za bóstwo). Znane są również podobne sytuacje z Afryki. Termin kult jednostki spopularyzował Nikita Chruszczow krytykując kult, jakim otaczano Józefa Stalina.
