Linia Mannerheima – fińska infrastruktura obronna wzniesiona w latach 30. XX wieku kilkanaście kilometrów od granicy z ZSRR. Celem obiektów była obrona Finlandii przed spodziewaną (i faktycznie dokonaną jesienią roku 1939) inwazją Związku Sowieckiego. Nazwa umocnień wzięła się od inicjatora budowy, fińskiego dowódcy i męża stanu, a później także prezydenta i marszałka, Carla Gustafa Mannerheima. To właśnie z jego inicjatywy wzniesiono na Przesmyku Karelskim umocnienia, które zatrzymały pochód Sowietów na Finlandię podczas wojny zimowej. Inwestycja okazała się na tyle skuteczna, że zahamowała marsz Armii Czerwonej, pomimo iż nie została w pełni ukończona (z powodów finansowych). Linia Mannerheima liczyła około 140 km długości, niespełna 100 km głębokości i zbudowana została z około 150 betonowych schronów i umocnień. Składała się z kilku stref, które miały różne zadania. Przy budowie uwzględniono także warunki geograficzne i możliwości mobilizacyjne fińskiej armii. Po zakończeniu wojny zimowej i przejęciu Karelii przez ZSRR (co i tak było gigantycznym sukcesem małej Finlandii i kompromitacją stalinowskiego Związku Sowieckiego) Linia Mannerheima weszła w skład komunistycznego imperium, a saperzy sowieccy wysadzali obiekty tworzące linię. W ramach wojny kontynuacyjnej na krótki czas Finlandia odzyskała Karelię, ale potem znów ją straciła. Mimo iż zabudowania linii Mannerheima nie były wówczas sprawne, to służyły wojskom podczas walk w roku 1941 i 1944. Od roku 1940 do 1956 (z przerwą na okres wojny kontynuacyjnej) Linia Mannerheima znajdowała się w Karelo-Fińskiej Socjalistycznej Republice Sowieckiej, republice stworzonej przez Stalina w ramach przygotowań do zajęcia całej Finlandii (przed i po tym okresie rosyjska część Karelii była republiką autonomiczną w ramach Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Sowieckiej).
