Mezopotamia – kraina historyczna na Bliskim Wschodzie uznawana powszechnie za kolebkę ludzkiej cywilizacji. Nazwa regiony wskazuje zarazem na jego uwarunkowania sprzyjające powstaniu nowego typu egzystencji. Mezopotamia oznacza bowiem teren między rzekami (międzyrzecze). Chodzi o rzeki Tygrys i Eufrat. I to właśnie na tym terenie doszło do powstania dużych ludzkich skupisk możliwych do wyżywienia dzięki zastosowaniu melioracji, a więc nawadnianiu pól z owych rzek oraz zagospodarowaniu nieużytków. Większe ośrodki wykształciły zaś wszystko, co dziś nazywamy cywilizacją, w tym pismo. Historia starożytnej Mezopotamii miała kilka zasadniczych okresów. Pierwszymi twórcami tamtejszej cywilizacji byli Sumerowie, następnie zaś semiccy Akadyjczycy. W kolejnych wiekach do głosu doszła Babilonia i Asyria. Mimo iż teren był mocno zróżnicowany etnicznie, to istniała tam pewna wspólnota kulturowa oraz ciągłość rozwoju. Cechą charakterystyczną mezopotamskiej religii był, oprócz rozwiniętego politeizmu, synkretyzm, czyli przyjmowanie elementów obcych do własnych wierzeń przez poszczególne ludy.
