Rok czterech cesarzy – tradycyjne określenie na rok 69 w historii Imperium Rzymskiego. Nazwa nawiązuje do wydarzeń po obaleniu (i śmierci) cesarza Nerona latem roku 68. Władcę zastąpił bowiem lider spisku przeciwko jego panowaniu, dowódca i polityk Servius Sulpicius Galba. Jego panowanie było krótkie, gdyż zginął on w wyniku kolejnego spisku w styczniu roku 69. Tym samym Galba był pierwszym cesarzem owego roku. Zastąpił go Marcus Salvius Otho (Oton) mający poparcie pretorianów. Przed Otonem, ale poza Rzymem, bo w prowincjach germańskich i w Brytanii, poparcie legionów zyskał Aulus Vitellius Germanicus (Witeliusz), który tym samym został trzecim cesarzem w owym roku. W kwietniu jego wojska starły się z siłami drugiego cesarza, Otona, pod Bedricum. Oton po klęsce popełnił samobójstwo, a latem Witeliusz wkroczył do Rzymu i potwierdził swoje cesarskie panowanie dotąd uznawane przez niektóre legiony. Zanim to się jednak wydarzyło, bo początkiem lipca, legiony w Egipcie ogłosiły cesarzem Titusa Flaviusa Vespasianusa (Wespazjana) dowodzącego walkami z powstańcami żydowskimi. Za legionami z Egiptu podążyły wojska z Syrii i Judei, a potem oddziały bałkańskie. Jesienią wojska Wespazjana pokonały Witeliusza pod Cremoną. Pod koniec roku stronnicy nowego cesarza opanowali Rzym. Tym samym Wespazjan został czwartym cesarzem w roku czterech cesarzy, a Wespazjan został zamordowany pod koniec grudnia. Sam nowy władca przybył do stolicy w połowie roku 70, ale jego panowanie okazało się znacznie dłuższe od rządów poprzedników, gdyż Wespazjan panował przez dekadę zapisując się w historii Rzymu złotymi zgłoskami jako reformator państwa i obrońca granic.
