20 lipca roku 1869 sąd w Krakowie otrzymał anonimowy i tajemniczy list. Jego autor informował w nim o trudnej do uwierzenia sensacji: przetrzymywaniu w niewoli w klasztorze karmelitanek bosych jednej z zakonnic. Władze, nie chcąc uderzać w autonomię Kościoła, zwróciły się ze sprawą do biskupa. Antoni Junosza Gałecki zgodził się na kontrolę, która ujawniła wstrząsający fakt. Faktycznie w zakonie znajdowała się kobieta, której arbitralnie odebrano wolność. Jak do tego doszło? Kobieta po wstąpieniu do zakonu doznała zaostrzenia choroby psychicznej, a wówczas izolacja od społeczeństwa stanowiła standardową metodę działania w takich sytuacjach. Z czasem sprawa obrosła w mity i absurdalne teorie. Nie da się jednak ukryć, że więzienie człowieka przez dekady w skrajnie złych warunkach i bez realnego nadzoru lekarskiego uwłaczało ludzkiej godności. Po ujawnieniu afery Barbara Ubryk dożyła sędziwego wieku pozostając do końca swoich dni w szpitalu psychiatrycznym.
