Fizjokratyzm – powstała we Francji nowożytna doktryna ekonomiczna kładąca szczególny nacisk na rozwój rolnictwa jako najlepszej drogi do budowania bogactwa. Za twórcę koncepcji uznaje się Françoisa Quesnaya, który aktywny intelektualnie był w XVIII wieku. Wtedy też coraz większa grupa francuskich myślicieli zaczęła kierować swoją uwagę w stronę rolnictwa odchodząc od form kapitałowych, które wówczas, za sprawą afer, kojarzyły się negatywnie. Jednocześnie fizjokratyzm był do pewnego stopnia antytezą merkantylizmu stawiającego na wytwórczość i negującego zalety międzynarodowego handlu oraz zaprzeczeniem nieco późniejszego liberalizmu faworyzującego handel. Założenia fizjokratyzmu wynikały z naturalistycznej perspektywy, zgodnie z którą tylko praca w rolnictwie wytwarza nowe, a więc dodatkowe, nieobecne wcześniej dobra, gdy zaś handel to jedynie transportowanie istniejących dóbr z miejsca w miejsce. Fizjokratyzm promował rozwój rolnictwa i zwiększanie jego wydajności. W idei nie brakowało odniesień do własności i swobody działalności, jako naturalnych i zgodnych z odwiecznym porządkiem (nazwa idei wywodzi się od greckiego słowa „przyroda”), co stawia doktrynę w bliskim sąsiedztwie leseferyzmu. Polscy fizjokraci promowali edukację na wsi i podnosili hasła zniesienia pańszczyzny oraz nadania chłopom wolności obywatelskich.
