28 grudnia roku 1925 Sejm RP przyjął ustawę o reformie rolnej. Była ona odpowiedzią na problem przeludnienia wsi i niedostatecznej ilości ziemi w rękach chłopów przy jednoczesnym funkcjonowaniu w Polsce wąskiej grupy wielkich posiadaczy ziemskich, co stanowiło relikt czasów feudalnych. Polska już wcześniej ogłosiła plan reformy, jednak ówczesna wersja ustawy była sprzeczna z konstytucją. Ustawa z lipca roku 1920 miała jednak przede wszystkim na celu pozyskanie chłopów do obrony niepodległości Polski. Ustawa z roku 1925 była natomiast bardziej umiarkowana i zakładała wypłacenie dotychczasowym właścicielom ziemi rekompensaty zgodnej z wartością rynkową. Obowiązywała ponadto dobrowolność. Chłopi otrzymali zaś rozłożone na wiele lat państwowe kredyty na zakup ziemi. Ustawa była rozwiązaniem kompromisowym między prawicą a ludowcami, zaś szczegóły reformy ustalono w ramach paktu lanckorońskiego (1923). Niestety do roku 1939 Polsce nie udało się rozwiązać problemów wsi.
