Anarchokomunizm – synteza założeń anarchizmu oraz poglądów komunistycznych powstała w drugiej połowie XIX wieku. Kluczowym przedstawicielem tego doktrynalnego nurtu był Rosjanin Piotr Kropotkin. Sprzeciwiał się wykorzystywaniu siły, przemocy do osiągnięcia zamierzonych celów. Kropotkin odrzucił pogląd, zgodnie z którym rozwój ludzkości determinuje walka o przetrwanie, walka o byt. Pomimo jej obecności w całej historii cywilizacji głównym czynnikiem oddziałującym na ów rozwój jest pomoc wzajemna. Zarówno w kontaktach między ludzkich, jak i w świecie przyrody, odgrywała ona decydującą rolę – głosił. Harmonijnie przebiegający proces zmian stale podnoszący warunki bytowe człowieka został jednak zahamowany w wyniku powstania państwa. Kropotkni twierdził, że historia ludzkości to poszczególne etapy, które ewoluowały od dzikości, przez barbarzyństwo, aż do ukształtowania się gmin miejskich, a miasta hanzeatyckie stanowią najlepszy przykład zorganizowanej wspólny, która dzięki m.in. gospodarczej autonomii mogła osiągnąć wysoki stopień rozwoju. Ich kres nastąpił na skutek postępującej centralizacji państw, uzurpacyjnej władzy królów i książąt, wpływu religii na życie społeczne, złych regulacji prawnych. Anarchokomunizm zakładał podział dóbr według potrzeb bez względu na udział w produkcji. Pokładane nadzieje w technice (stale ewoluującej) miały sprawić, iż postęp będzie możliwy i to przy stopniowym ograniczaniu czasu pracy. Komunistyczny ustrój miał zapewnić dobrobyt oraz być odpowiedzią na niewydolność szeroko rozumianej państwowości, której kryzys, zdaniem anarchokoministów, rozpoczął się już XVI wieku.
