Arystoteles – grecki filozof doby starożytnej, jeden z najważniejszych myślicieli antyku w Helladzie obok Sokratesa i Platona. Z racji miejsca swojego urodzenia bywa nazywany Stagirytą, a z powodu zasług pokolenia komentatorów średniowiecznych i nowożytnych nazywały go Filozofem. Stworzył, podobnie jak Platon, własny i spójny system filozoficzny. Jego przemyślenia w wielkim stopniu wpłynęły na myśl, naukę, filozofię oraz wiele pojęć stosowanych w średniowiecznej, nowożytnej i współczesnej Europie. Z arystotelizmu czerpali wielcy filozofowie średniowiecza, w tym św. Tomasz z Akwinu, twórca oficjalnej filozofii Kościoła katolickiego: tomizmu. Myśl Arystotelesa była oparciem także dla średniowiecznych filozofów muzułmańskich, w tym Awicenny i Awerroesa. Oprócz wpływu na filozofów późniejszych epok Arystoteles miał wpływ na sobie współczesnych. Był m.in. nauczycielem następcy tronu macedońskiego, Aleksandra, który założył potężne imperium i dziś znany jest jako Aleksander Wielki. Kształcił także wiele osób w swojej szkole filozoficznej zwanej Lykeion (od tego słowo pochodzi obecne w języku polskim liceum). W swojej pracy intelektualnej Arystoteles odrzucał platoński idealizm obiektywny. Miał też wielki wkład w argumentowanie naukowe i tzw. naukowe myślenie. Interesowały go ponadto kwestie biologiczne, metafizyczne i duchowe. W tych tematach proponował rozwiązania przeciwne do platońskich, a w toku dziejów myśl europejska oparła się o propozycje Arystotelesa wzbogacone nauką chrześcijańską. Stagiryta rozważał także kwestie etyczne, a jako najlepszą praktykę uznawał tzw. złoty środek. W refleksji o państwie dzielił ustroje na dobre i złe, odróżniając np. pozytywną monarchię od negatywnej tyranii i pozytywną politeję od populistycznej demokracji.
