Cech – powstała w średniowieczu, ale genezą sięgająca okresów wcześniejszych, organizacja samorządu zawodowego rzemieślników. Cech grupował rzemieślników wykonujących jeden zawód lub ewentualnie grupę zawodów pokrewnych. Celem instytucji było dbanie o kwalifikacje jego członków, rozwój etyki zawodowej, budowanie więzów i relacji w ramach grupy, reprezentowanie przedstawicieli zawodu wobec władzy politycznej oraz obrona interesów i walka z osobami pragnącymi wykonywać profesję poza cechem. Osoby nienależące do cechu pomimo jego istnienia w mieście nazywano partaczami. Słowo początkowy nie oznaczało jednak niskiej jakości produktu, ale właśnie brak członkostwa w społeczności cechowej (np. z powodu zbyt niskiego statusu materialnego). Przynależność do cechy bywała bowiem kosztowna. Cechy w rozumieniu stowarzyszeń rzemieślniczych istniały już w starożytności, a ich rola w średniowieczu i nowożytności ulegała zmianom. Cechy istnieją do dziś.
