Doktryna Breżniewa – sowiecka doktryna postępowania w relacjach międzynarodowych względem krajów socjalistycznych zrzeszonych w Układzie Warszawskim. Jej nazwa pochodzi od nazwiska sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Związku Sowieckiego Leonida Breżniewa. Często określa się ją także mianem doktryny ograniczonej suwerenności, co lepiej oddaje jej charakter. Sowiecka polityka oparta o te założenia dopuszczała bowiem dokonywanie zbrojnych inwazji przeciwko socjalistycznym sojusznikom w sytuacji ich odchodzenia od założeń systemu komunistycznego lub ścisłej podległości Związkowi Sowieckiemu. Owe dążenia wolnościowe określano w kłamliwy sposób mianem ataku wrogiej (w domyśle: zagranicznej, zachodniej, amerykańskiej i kapitalistycznej) ideologii. Doktryna Breżniewa stanowiła uzasadnienie na napaści na Czechosłowację, która w roku 1968 próbowała zmodyfikować swój socjalistyczny system. Założenia ideologii wyłożył społeczności międzynarodowej jesienią roku 1968 sowiecki minister spraw zagranicznych Andriej Gromyko. Założenia doktryny potępiły kraje kapitalistyczne oraz niepodlegające Moskwie państwa socjalistyczne (Chińska Republika Ludowa, Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii, Albańska Republika Ludowa) oraz Socjalistyczna Republika Rumunii należąca do Układu Warszawskiego.
