Inflanty – kraina historyczna w Europie Północno-Wschodniej, na wschodnim wybrzeżu Morza Bałtyckiego, tradycyjnie zwana także z łaciny Liwonią, choć w sensie ścisłym Liwonia to jedna z części Inflantów. Dziś na terenie Inflantów znajdują się dwa państwa: Estonia (północ) oraz Łotwa (południe; jednak ów kraj wykracza poza Inflanty). Granice prowincji historycznej wyznaczają rzeka Dźwina na południu, Zatoka Ryska na południowym zachodzie, Zatoka fińska na północy i jezioro Pejpus na wschodzie. W średniowieczu zamieszkana była (głównie) przez bałtyjski lud Łatgalów na południu oraz plemiona ugrofińskie na północny. Od dojrzałego średniowiecza ziemiami tymi zainteresowali się chrześcijanie z Europy Zachodniej, głównie Duńczycy i niemieckie zakony rycerskie. W celu chrystianizacji pogańskich ludów Inflant powstał Zakon Kawalerów Mieczowych powiązany z templariuszami i krzyżakami. To właśnie w trakcie bitwy z poganami w Inflantach, zgodnie z tradycją, duński biskup miał otrzymać z nieba obowiązującą do dziś flagę kraju. Ostatecznie jednak w średniowieczu to niemieckie rycerstwo zdominowało region i istniejącą tam luźną konfederację państewek o nazwie Konfederacja Inflancka. Dominacja Niemców przyczyniła się do germanizacji części ludności. W wyniku I wojny północnej rozpoczętej poprzez atak Rosji Iwana Groźnego na Inflanty w latach 60. XVI wieku i starć sojuszu polsko-duńskiego przeciwko koalicji rosyjsko-szwedzkiej Inflanty zmieniły swój status. Środkowa i większościowa część posiadłości Zakonu została przyłączona do Rzeczypospolitej, z części południowej wydzielono Księstwo Kurlandii i Semigalii związane stosunkiem lennym z Rzecząpospolitą i rządzone przed dynastię Kettlerów założoną przez Gottharda Kettlera, byłego Wielkiego Mistrza Zakonu Kawalerów Mieczowych, który porzucił kapłaństwo i przeszedł na protestantyzm, a północne Inflanty przypadły Szwecji. W roku 1600 król Szwecji i Polski Zygmunt Waza, realizując swoje pacta conventa, przyłączył szwedzkie Inflanty (Estonię) do Rzeczypospolitej, co rozpoczęło serię wojen. W roku 1660 pokój oliwski kończący dekady starć przyznawał Szwecji 4/5 Inflant. Reszta tworzyła niewielkie Inflanty Polskie. Rosja przejęła szwedzką część Inflant w okresie III wojny północnej za Piotra Wielkiego (pokój w Nystad, 1721). Z kolei w czasach rozbiorów zostały przyłączone do Rosji Inflanty Polskie, podobnie jak zlikwidowane wówczas Księstwo Kurlandii i Semigalii. Żyjący tam Niemcy bałtyccy, mieszczanie i posiadacze ziemscy, stali się w pewnym stopniu elitą Imperium Rosyjskiego. Z kolei lud wiejski pozostał przy językach ugrofińskich i bałtyjskich, dając w XIX wieku początek odrodzenia narodowego Estończyków i Łotyszy. Jednocześnie Rosja prowadziła tam politykę rusyfikacyjną. Po rewolucji bolszewickiej i rozpadzie carskiego imperium Estonia i Łotwa ogłosiły niepodległość i (także dzięki zwycięstwu Polski w bitwie warszawskiej i bitwie niemeńskiej) obroniły niezależność. Na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow oba niepodległe kraje Niemcy zgodzili się oddać w sowiecką strefę wpływów. Państwa były okupowane przez ZSRR do jego rozpadu (z krótką przerwą na okupację niemiecką w trakcie II wojny światowej). W tym czasie Estonia i Łotwa były silnie rusyfikowane w ramach polityki osiedlania tam Rosjan. Nadmorskie miasta pełniły także funkcję kurortów dla sowieckich dygnitarzy, a Tallin był jednym z miast, w których odbywały się wodne dyscypliny podczas Igrzysk w Moskwie w roku 1980. Estonia i Łotwa ozyskały wolność na progu lat 90. Dziś należą do struktur NATO i UE.
