Internacjonalizm – światopogląd i ideologia przeciwna nacjonalizmowi, a często wykluczająca także nienacjonalistyczny i nieszowinistyczny patriotyzm i przywiązanie do własnej wspólnoty. Internacjonalizm jako wyższą wartość uznaje społeczność międzynarodową i ludzką (ludzkość) niż konkretny, własny naród. Teoretycznie postawa internacjonalistyczna miała niwelować napięcia międzynarodowe i odsuwać ryzyko wojen. Na sztandary internacjonalizm wzięli m.in. komuniści, którzy odrzucali tożsamości narodowe. W ich rozumieniu proletariat nie jest związany z żadną narodowością, a z interesami klas pracujących (robotników) i to walka o klasowe interesy jest ważniejsza niż interes państwa lub narodu. Z tego też powodu komuniści sprzeciwiali się udziałowi państw w I wojnie światowej. Z kolei po powstaniu ZSRR to ów kraj stał się punktem odniesienia, a interesy sowieckie utożsamiono z interesami proletariatu światowego nie mającego teoretycznie narodowości w rozumieniu burżuazyjnym. Tak rozumiany internacjonalizm, choć na poziomie teoretycznym miał odsuwać ryzyko konfliktów zbrojnych, nie przyniósł zakładanych skutków, a ZSRR było jednym z najbardziej agresywnych państw w historii XX wieku, tyle tylko, że zamiast walczyć „za naród” wojny toczono za ideologię lub przywódcę politycznego. Jednocześnie internacjonalizm jako doktryna istotna w ruchu lewicowym XX wieku odrzucał zasadną i sensowną troskę o własną wspólnotę, która nie musi oznaczać wrogości względem innych narodów. Wszak patriotyzm nie zawsze oznacza to samo co szowinizm narodowy. Internacjonalizm znalazł się na celowniku ideologów III Rzeszy, którzy dążyli do intensyfikacji konfliktów narodowościowych i sprowadzenie walk narodów na modłę walk gatunków w rozumieniu darwinowskim, a odrzucanie nacjonalizmu i postawy internacjonalistyczne łączyli z Żydami i ich rzekomymi interesami (w teoriach spiskowych narodowych socjalistów Żydzi uchodzili za przedstawicieli wielkiego handlu zainteresowanych brakiem granic).
