Kanał Sueski – kanał między Afryką kontynentalną, a półwyspem Synaj. Znajduje się na Przesmyku Sueskim będącym jedynym punktem łączącym Afrykę i Synaj. W całości znajduje się na terytorium Egiptu. Pomysły stworzenia kanału łączącego Morze Śródziemne i Morze Czerwone sięgają starożytności. Niektóre źródła wskazują, że antyczni myśliciele proponowali stworzenie połączenia z Nilem. Część źródeł, w tym dokumenty wiarygodne, wskazują, że w starożytności istniał kanał powstały w Starożytnym Egipcie lub w Egipcie pod władzą królów Persji. Wiadomo, że Rzymianie i Arabowie dbali o kanał, jednak pod władzą tych drugich podupadł. Budowę nowożytnego kanału rozpoczęli Francuzi w epoce napoleońskiej. Projektu wówczas na ukończono. Intensyfikacja starań nastąpiła pod koniec I połowy XIX wieku. Początkowo Wielka Brytania była sceptyczna, choć to właśnie Londyn mógłby najwięcej zyskać na powstaniu szlaku skracającego drogą z Indii do Anglii o kilka tysięcy kilometrów. Nad inwestycją pracowało 25 tys. osób. Najpierw dominowali robotnicy przymusowi z Bliskiego Wschodu, następnie zaś poprawiono warunki pracy, co zachęciło do przyjazdu Europejczyków, w tym Polaków. Kanał ukończono latem roku 1869, gdy wody Morza Śródziemnego i Czerwonego połączyły się. Inwestycję otwarto jesienią tego roku. W uroczystości wzięło udział wiele wpływowych osób, w tym cesarz Austrii Franciszek Józef. Kanał miał 161 km długości, 15 m głębokości i 137 m szerokości. Z czasem brytyjski premier Benjamin Disraeli wykupił akcje od inwestorów i kanał znalazł się pod pełną kontrolą rządu w Londynie, a inwestycja stała się kluczowym obiektem dla Wielkiej Brytanii. O kontrolę nad kanałem toczyły się walki podczas I wojny światowej. Niepodległy Egipt przez kilka lat po roku 1918 miał kontrolę nad obiektem, ale z czasem pozwolił Brytyjczykom zainstalować tam swoje bazy. II wojna światowa oszczędziła te tereny. Natomiast po II wojnie światowej Egipt rządzony przez zwolenników arabskiego socjalizmu nakazał Brytyjczykom opuszczenie swoich baz w regionie. W roku 1956 Gamal Abdel Naser znacjonalizował kanał, co doprowadziło do wojny sueskiej Izraela, Francji i Wielkiej Brytanii przeciwko Egiptowi. Egipt przegrał, ale odniósł polityczne zwycięstwo. Żeglugę na kanale przerwała wojna sześciodniowa (1967). Sytuacja uległa zmianie w latach 70. Wtedy też ponownie otwarto kanał i przeprowadzono jego modernizację.
