Kazimierz Sosnkowski – urodzony 19 listopada 1885 roku w Warszawie generał broni Wojska Polskiego, Naczelny Wódz, polityk, działacz niepodległościowy. Rozpoczął studia na lwowskiej politechnice, jednak ich nie ukończył. Już w wieku 19 lat zaangażował się w działalność polityczną i wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, bardzo szybko pnąc się w hierarchii tej formacji. Został również członkiem Organizacji Bojowej PPS. Los bardzo szybko połączył go z Józefem Piłsudskim, z którym przez kilka najbliższych lat pozostawał w bliskich relacjach. W 1908 roku założył, pełniąc jednocześnie funkcję szefa sztabu, Związek Walki Czynnej, a dwa lata później współorganizował Związek Strzelecki. Podczas I wojny światowej służył w Legionach pełniąc funkcję zastępcy Piłsudskiego w 1 pułku Piechoty, a następnie w I Brygadzie. Po ustąpieniu Komendanta został jej dowódcą, aż do kryzysu przysięgowego. Już w wolnej Polsce kontynuował karierę w wojsku. Do marca 1919 roku był dowódcą Okręgu Generalnego „Warszawa”, a potem objął tekę wiceministra spraw wojskowych, zaś później – ministra (do 1924 roku) W wojnie polsko-bolszewickiej z sukcesami, początkowo jako dowódca Armii Rezerwowej, prowadził walki obronne na północno-wschodnim odcinku frontu. W kulminacyjnym momencie walk – w czasie bitwy warszawskiej – był faktycznym dowódcą obrony stolicy. Następnie sprawował różne funkcje w armii (m.in. od kwietnia 1925 dowodził VII Okręgiem Korpusu w Poznaniu) oraz reprezentował stronę polską podczas podpisywania umowy wojskowej z Francją, a także na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. Gdy Józef Piłsudski wycofał się z życia publicznego i osiadł w Sulejówku, ich drogi rozeszły się. Pomimo tego w czasie przewrotu majowego nie poparł żadnej ze stron, czego konsekwencją było dokonanie nieudanej próby samobójczej (postrzelił się w płuco). Po wydarzeniach z maja 1926 roku został inspektorem armii „Podole” i „Polesie”. W czasie kampanii wrześniowej wsławił się w walkach pod Jaworem oraz udaremnieniem niemieckiego natarcia na Lwów. Po klęsce w wojnie obronnej przez Węgry przedostał się do Francji. Na emigracji zaangażował się w życie polityczne. Był członkiem rządu oraz pierwszym komendantem Związku Walki Zbrojnej, wicepremierem, ministrem stanu, przewodniczącym Komitetu Ministrów do spraw Kraju, a wreszcie, po śmierci generała Sikorskiego, Naczelnym Wodzem. Bardzo mocno krytykował wybuch powstania warszawskiego, do którego próbował nie dopuścić. Nie mniej po jego rozpoczęciu bohatersko walczył z niechęcią aliantów wobec powstańców i nieustannie domagał się pomocy. Na skutek krytyki Brytyjczyków, którzy postępowali zgodnie z życzeniami Moskwy, został zdymisjonowany. Jeszcze w październiku 1944 roku wyjechał do Kanady, w której w 1969 roku zmarł. Po wojnie podejmował próby scalenia emigracji polskiej oraz prowadził działalność publicystyczną. Był jednym z najzdolniejszych polskich dowódców, a także prawdziwym mężem stanu i oddanym patriotą. W 1992 roku urnę z jego prochami przeniesiono z cmentarza w Montmorency nieopodal Paryża i złożono w podziemiach bazyliki archikatedralnej św. Jana w Warszawie.
