Poznawanie świata przez Europejczyków bardzo często utożsamiamy z tzw. epoką wielkich odkryć geograficznych. I choć rzeczywiście wtedy iberyjscy marynarze dotarli niemalże wszędzie, a ich wiedza nie poszła w zapomnienie, to nie można ignorować faktu, że i wcześniej istnieli ludzie ciekawi świata.
Jednymi z najwspanialszych odkrywców świata przed epoką eksploracji, która przypadła na wiek XV i XVI, są Benedykt Polak i Marco Polo. Ten pierwszy – franciszkanin rodem z naszej ojczyzny – dotarł do stolicy olbrzymiego Imperium Mongołów, a po powrocie spisał swoje spostrzeżenia. Drugi z kolei – włoski kupiec żyjący nieco później – przebywał w Chinach i także zostawił po swoich przygodach piśmienniczą pamiątkę.
Jeśli jednak kogoś eksplorację Starego Świata (Europy, Azji i Afryki) uznaje za mało sensacyjną z racji nikłych, ale jednak, kontaktów między tamtejszymi cywilizacjami, to z pomocą przychodzą pierwsi europejscy odkrywcy Ameryki.
Wikingowie – bo o nich mowa – początkowo zasiedlali południowo-zachodnią część Półwyspu Skandynawskiego oraz Jutlandię, by w kolejnych wiekach rozpocząć ekspansję na naprawdę sporą część świata!
Najpierw skierowali się oczywiście na najbliższe obszary: tereny na wybrzeżach Morza Północnego i Bałtyku. Następnie poszli dalej we wszystkich kierunkach. Byli więc w Anglii, Irlandii, Francji, Hiszpanii, Włoszech, Afryce Północnej, służyli w armii Bizancjum, stworzyli państwo na Rusi, walczyli w Bułgarii Kamskiej, na Morzu Czarnym, Kaspijskim i w Azji Mniejszej.
Udali się jednak i dalej, w stronę nieznanych i niezaludnionych miejsc na zachodzie. W ten sposób odkryli i zasiedlili Islandię, Grenlandię, a nawet północno-wschodnie wybrzeża Ameryki Północnej.
Pierwszym znanym z imienia stałym mieszkańcem „lodowej krainy” był najpewniej Ingólfur Arnarson, który przybył tam z rodziną i swoimi ludźmi. Nie był jednak absolutnym „numerem jeden”, gdyż przed nim na Islandii zimował Garðar Svavarsson, a teren zamieszkiwali także anonimowi dla nas iroszkoccy mnisi. Owo odkrycie datować należy na II połowę IX wieku.
Z kolei Grenlandia nie stanowiła terenu całkowicie bezludnego, ale jej populacja była niska, a wyspa pozostawała nieznana Europejczykom do czasu pojawienia się tam w ostatnich latach X wieku Wikingów – najpewniej ludzi zmierzających do Islandii, którzy zabłądzili. Odkrywcami tej części świata byli Gunnbjörn Ulfsson, a po nim Snæbjörn Galti, zaś pierwszą nordycką osadę na Grenlandii założył banita Eryk Rudy.
Natomiast syn Eryka Rudego – Leif Eriksson – uznawany jest za pierwszego wikinga, który dotarł do Ameryki Północnej, jednak ów kontynent wcześniej oglądać miał Bjarni Herjólfsson. Tutaj mówimy o wydarzeniach z przełomu wieku X i XI, a więc znacznie wcześniejszych niż pierwsza wyprawa Krzysztofa Kolumba, która dotarła do wysp Ameryki Środkowej w roku 1492.
