„Wojna jest jedynie kontynuacją polityki innymi środkami” – mawiał Carl Von Clausewitz, jeden z najwybitniejszych teoretyków wojskowości w dziejach. Koncepcja ta, w obliczu dostępności broni masowej zagłady, poza niektórymi ponurymi przypadkami zdaje się jednak mieć coraz mniejsze zastosowanie. Niemniej nie da się zaprzeczyć, że w znanej nam historii bardzo często to właśnie działania wojenne decydowały o pozycji państw na arenie międzynarodowej. Utalentowani generałowie wznoszeni byli na piedestały i szybko zdobywali coraz to większą sławę i wpływy. Który z nich okazał się najskuteczniejszy w historii? Oto ranking 5 dowódców wojskowych, którzy wygrywali najczęściej.
5. Aleksander Macedoński – 22 zwycięstwa
Obecność Aleksandra Wielkiego w tym zestawieniu na pewno nie dziwi. To jeden z najsławniejszych dowódców wojskowych i politycznych, który powalił na kolana imperium perskie oraz uczynił rodzimą Macedonię światowym mocarstwem. Władca był błyskotliwym strategiem i reformatorem armii. Po jego wczesnej śmierci (w wieku zaledwie 33 lat), jego imperium podzieliło się na rywalizujące państwa, których przywódców nazywano diadochami. Żadnemu z jego generałów nie udało się jednak zbudować tak wielkiej potęgi państwowej, jaką osiągnął syn Filipa II.
4. Gajusz Juliusz Cezar – 23 zwycięstwa
Jak wpływową osobą trzeba być, aby nazwisko delikwenta przez tysiące lat uosabiało najwyższy tytuł państwowy? Odpowiedź na to pytanie zna tylko Cezar, jedna z najbardziej znanych postaci w historii powszechnej. Przez powszechne przekonanie o politycznych talentach Cezara często na boczny tor schodzi fakt, iż był on również znakomitym strategiem. Falę wznoszącą zapewniło mu podbicie i zabezpieczenie Galii. Później rozprawiał się z przeciwnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi praktycznie na każdym zakątku Imperium Rzymskiego: od Półwyspu iberyjskiego, aż po deltę Nilu. Na 25 bitew wygrał aż 23. Raz przegrał podczas kampanii galicyjskiej, a drugą porażkę odniósł podczas wojny domowej w bitwie pod Dyrrachium.
3. Chalid ibn al-Walid – 28 zwycięstw
Choć okres wielkich muzułmańskich podbojów nie jest Europejczykom dobrze znany, Arabowie odnosili w tym czasie znaczące sukcesy. Warto zaznaczyć, że mahometanie nie działali pod egidą jednego spójnego państwa, lecz zjednoczeni toczyli wojny w celu islamizacji świata. Udało im się podbić terytoria wielkości porównywalnej do tych, które u szczytu potęgi miała Macedonia Aleksandra Wielkiego. Do 750 roku udało im się zająć cały Półwysep arabski, północną Afrykę, Półwysep iberyjski oraz znaczną część Azji Mniejszej. Jednym z największych zdobywców tamtej ery był właśnie Chalid Ibn Al-Walid, który z początku walczył (i zwyciężał) przeciwko Arabom, lecz później przeszedł na islam i dołączył w szeregi dawnych wrogów.
2. Arthur Wellesley, Książę Wellington – 39 zwycięstw
Ów znakomity strateg miał ogromnego pecha, że urodził się w erze Napoleona. Jak można sobie to zrekompensować? Na pewno pocieszeniem może być pokonanie boga wojny w decydującej chwili. Choć Bitwa pod Waterloo niekoniecznie może być przykładem geniuszu Księcia Wellingtonu i jako taka zasługuje na odrębne opracowanie, to nie da się ukryć, że ten znakomity strateg wpisał się na stałe na listę najwybitniejszych generałów wszech czasów. Odniósł aż 39 zwycięstw, w tym z bardzo dobrze przygotowanymi Francuzami. Nim jednak stanął w szranki z największymi, doświadczenie bojowe zdobywał w rejonie Beneluksu oraz Indii.
1. Napoleon Bonaparte – 56 zwycięstw strategicznych, w tym 53 taktycznych
Ówcześni mówili o nim: bóg wojny. Bez wątpienia był jednym z najwybitniejszych dowódców wojskowych wszech czasów. U szczytu swej potęgi panował nad niemal całą Europą kontynentalną. Siedmiokrotnie cała licząca się wówczas społeczność międzynarodowa jednoczyła się przeciw Francji Napoleona i aż pięć razy poniosła klęskę. Rzucał na kolana Brytyjczyków, Austriaków, Prusaków, Rosjan. Przemierzając oliwne gaje, ale też brutalnie atakując chrześcijaństwo, zdobywał Italię. Konfrontując się z Osmanami i Brytyjczykami zdobył tysiącletnie piramidy, umożliwiając przełom w badaniach historycznych rejonu. Przełamał pruską dyscyplinę, zdobył i spalił Moskwę. Po swoim upadku podniósł się i raz jeszcze wstrząsnął Europą na 100 dni. Mimo historycznie niepobitych do dziś sukcesów militarnych, Napoleon do końca życia uważał, że największym jego osiągnięciem była reformacja prawa prywatnego w Europie poprzez wprowadzenie Kodeksu Cywilnego Francuzów, zwanego Kodeksem Napoleona. Czy było to jednak działanie korzystne? To temat na zupełnie osobną analizę.
