Lwów – miasto na Ukrainie, w latach 1349-1370, 1387-1772 i 1918-1939 należące do Polski. Początki grodu sięgają I połowy XIII wieku, kiedy to na cześć swojego syna Lwa założył je książę Daniel Halicki. Początkowo miasto spełniało funkcje obronne strzegąc Rusi Halicko-Wołyńskiej przed najazdami Złotej Ordy. Następnie przeżywało rozwój gospodarczy, gdyż przebiegały przez nie liczne szlaki handlowe. Pierwszy polski rozdział w dziejach Lwowa związany jest ze zbrojną wyprawą Kazimierza Wielkiego na Ruś Halicko-Wołyńską z 1349 roku, w wyniku której wraz z Haliczem, Chełmem i Brześciem Lwów został włączony do Królestwa Polskiego. To właśnie wtedy rozpoczęły się „najpiękniejsze czasy” w historii miasta, a określenie to utrwaliło się za sprawą licznych publikacji i opracowań z doby międzywojnia. W 1356 roku Lwów otrzymał prawo magdeburskie, a kilka lat później przywilej do korzystania z dwutygodniowego prawa składu, co znacznie ożywiło handel i przyciągało kupców z całego świata (w tym Persów, Greków, Szkotów, czy Włochów). Przez następne dekady miasto dalej prężnie rozwijało się i pod koniec XVI wieku było jednym z najbogatszych w Rzeczypospolitej. Zamieszkiwali je Polacy, Rusini, Żydzi, Ormianie. Wielokulturowość stanowiła cechę Lwowa, a na przestrzeni wieków, często obok siebie, powstawały liczne katolickie, prawosławne i ormiańskie kościoły oraz żydowskie synagogi. Oprócz miejsc kultu we Lwowie tworzono również fortyfikacje, bowiem miasto stanowiło ważną twierdzę na południowym wschodzie kraju. Przez wieki pozostało niezdobyte odpierając ataki Tatarów, Turków, Kozaków, czy Szwedów (w trakcie potopu szwedzkiego to właśnie we lwowskiej katedrze król Jan Kazimierz złożył uroczyste „śluby”). W dobie wojny ze Szwedami papież Aleksander VII nadał miastu łacińską dewizę Semper fidelis (zawsze wierny). Na skutek I rozbioru Polski Lwów stał się częścią Austrii, a w połowie XIX wieku stolicą Galicji, co przyczyniło się do odzyskania świetności utraconej w XVII wieku oraz w czasie epoki saskiej. Pomimo austriackich rządów Lwów, obok Krakowa, stał się ośrodkiem polskości (działały w nim polskie teatry, wydawano polską prasę, rozwijało się środowisko literackie). W 1918 roku Polacy zbrojnie walczyli najpierw z Ukraińcami, a później z bolszewikami, o przynależność miasta do Polski. Poległym młodym polskim uczniom walczącym o Lwów w wojnie polsko-ukraińskiej nadano określenie „Orląt lwowskich”, a ich ciała pochowano na jednej z najsłynniejszych polskich nekropolii – Cmentarzu Łyczakowskim. Po wrześniu roku 1939 Lwów został wcielony do sowieckiej Ukrainy, a Polaków spotkały prześladowania trwające również w okresie niemieckich rządów we Lwowie (od lata 1941). Naziści dopuścili się m.in. mordu na lwowskich profesorach oraz zbrodni na Żydach. W roku 1944 do miasta ponownie wkroczyli Sowieci, a po wojnie miejscowych Polaków deportowano, zaś Lwów pozostawiono w sowieckiej Ukrainie.
