Marian Langiewicz – polski generał, jeden z dyktatorów powstania styczniowego. Karierę wojskową rozpoczął w armii pruskiej w randze oficera artylerii. Następnie, będąc na emigracji, współpracował z polskimi szkołami wojskowymi w Paryżu (od 1860 roku) oraz Cuneo. Służył w oddziałach Garibaldiego w czasie wyprawy sycylijskiej. Po powrocie do kraju mianowany naczelnikiem sił zbrojnych województwa sandomierskiego organizując dobrze wyposażony oddział w sile 3 tysięcy żołnierzy oraz fabrykę broni w Wąchocku. Politycznie związany ze stronnictwem „białych”. Był przeciwnikiem przeobrażenia powstańczych walk w powstanie ludowe, dlatego nie przyjmował chłopów do własnych jednostek. Jeszcze przed wybuchem styczniowego zrywu niepodległościowego krytykował Ludwika Mierosławskiego (pierwszego dyktatora powstania), którego pozycja słabła w miarę rozwijania się konfliktu zbrojnego z Rosją, co zakończyło się upadkiem jego dyktatury. Wówczas poznańscy i galicyjscy działacze „białych” wysunęli jego kandydaturę do objęcia władzy. Jako dowódca powstańczych oddziałów odniósł szereg mniejszych sukcesów (np. w bitwie pod Staszowem i Skałą). Po zwycięstwie pod Grochowiskami, nie widząc szans na powodzenie powstania, podzielił oddział na trzy grupy i wraz z jednym z nich podjął próbę przebicia się do Galicji. Aresztowany przez austriackie władze był więziony do 1865 roku. Dwa lata później wstąpił do tureckiej armii. Zmarł 10 maja 1887 roku.
