Nikita Chruszczow – sowiecki polityk piastujący liczne funkcje partyjne i państwowe, w latach 1953-1964 sekretarz generalny Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Po rewolucji październikowej wstąpił do partii, a następnie brał udział w wojnie domowej. Na początku lat trzydziestych przeniesiony do Moskwy, gdzie objął stanowisko sekretarza rejonowego komitetu moskiewskiego partii, a w 1934 roku wszedł w skład KC WKP(b). W czasie Wojny Ojczyźnianej był członkiem Rad Wojennych, a także komisarzem politycznym m. in. w Kijowie, Charkowie i Stalingradzie. Później, z przerwami, wykonywał obowiązki I sekretarza Komunistycznej Partii Ukrainy (do 1949 roku). Następnie, na osobiste polecenie Stalina, znów zjawił się w Moskwie i dołączył do najbliższego otoczenia dyktatora. Po jego śmierci zawiązał spisek z Wiaczesławem Mołotowem, Gieorgijem Malenkowem oraz Łazarem Kaganowiczem w celu obalenia sukcesora po Stalinie – Ławrientija Berii. Chruszczowa wybrano na I sekretarza KC KPZR sądząc, iż będzie on posłusznym wykonawcą rozkazów wyżej wymienionej trójki. Tak się jednak nie stało. Nowy sekretarz usnął dotychczasowych sojuszników i rozpoczął okres niepodzielnych rządów. W 1956 roku na XX Zjeździe KPZR odczytał przełomowy referat dotyczący zbrodni z okresu stalinizmu, a także potępiający kult jednostki. Chruszczow deklarował poparcie dla pokojowych stosunków między państwami (tzw. pokojowe współistnienie), wprowadził element kolegialności w podejmowaniu decyzji na szczeblu partyjnym i państwowym oraz zasadę równouprawnienia w stosunkach z państwami bloku wschodniego. W rzeczywistości jednak Chruszczow prowadził agresywną politykę zagraniczną. W 1956 roku ZSRR zbrojnie interweniował na Węgrzech, w 1960 roku na sesji ZO ONZ zażądał zniesienia kolonializmu (wywiązała się wówczas ostra dyskusja, podczas której Chruszczow wygrażał zgromadzonym butem, ONZ nazwał „śmierdząca stajnią”, a Radę Bezpieczeństwa – „spluwaczką”), a w 1962 roku omal nie pchnął świata w wojnę nuklearną wywołując kryzys kubański (I sekretarz bardzo często publicznie groził głowicami nuklearnymi twierdząc, iż z hal produkcyjnych w ZSRR zjeżdża ich tak dużo jak parówek w zakładach mięsnych, co – patrząc na biedę pasującą w Związku Sowieckim – nie musiało być szczególną przesadą). Również destalinizacja okazała się mrzonką. Zwolniono co prawda setki tysięcy więźniowi politycznych, jednakże nadal istniały gułagi, a bunty krwawo tłumiono (w Kingirze zginęło 500 więźniów), zaś z aparatu partyjnego nie usunięto ludzi odpowiedzialnych za stalinowski terror. Nieprzewidywalny i ośmieszający Związek Sowiecki w świecie Nikita Chruszczow został zwolniony z funkcji I sekretarza KC KPZR oraz odwołany ze wszystkich stanowisk i wykluczony z Komitetu Centralnego w 1964 roku. Zmarł 7 lat później.
