Czechy, Dania, Polska, Węgry, Ruś, Szwecja i Norwegia. Wszystkie z wymienionych państw na przestrzeni 140 lat (między rokiem 884 a 1024) oficjalnie przyjęły chrześcijaństwo, a wkrótce któryś z jego władców (co najmniej jeden) zostawał ogłoszony przez Kościół świętym. Jest jednak pewien wyjątek od owej zasady – to Polska.
Czesi mają bowiem wyniesionego do Chwały Ołtarzy Wacława I Świętego, Duńczycy – Kanuta IV Świętego, Węgrzy – Stefana I Świętego i Władysława I Świętego, Rusini – Włodzimierza I Świętego, Szwedzi – Eryka IX Świętego, a my, Polacy – nikogo.
Ale czy to oznacza, że w początkach historii naszego narodu nie było w ogóle świętych? Nic z tych rzeczy – byli i to liczni, jednak w tym gronie nie znalazł się po prostu żaden z piastowskich władców.
Co innego książęce dwory. Tutaj, szczególnie nieco później – w dobie rozbicia dzielnicowego – nie brakował świętych lub błogosławionych kobiet: żon lub krewnych władców, którzy sami bardzo często także żyli niezwykle pobożnie, jednak nie zostali oficjalnie uznani przez Kościół za wzory do naśladowania w życiu religijnym.
Natomiast w sytuacji wynoszenia do Chwały Ołtarzy tylko kobiet związanych z polskimi ośrodkami władzy nie może dziwić, że pierwszym świętym na tronie naszej Ojczyzny była właśnie niewiasta – święta Jadwiga. Tyle tylko, że nie pochodziła z dynastii Piastów.
