Piotr Skarga – właściwie Piotr Powęski, jezuita, teolog, pisarz polityczny, nadworny kaznodzieja Zygmunta III Wazy, pierwszy rektor ufundowanej przez Stefana Batorego Akademii Wileńskiej (1579-1584). Był przeciwnikiem przyjęcia korony szwedzkiej przez Zygmunta Wazę, jednakże przede wszystkim opowiadał się przeciwko szlachcie i jej programowi reform. Uważał, że doprowadzi to do zbyt dużego osłabienia władcy, co może mieć z kolei poważne konsekwencje dla losów państwa. Krytykował szlachtę za egoizm stanowy, szlachecką wolność, a także warcholstwo. Swe poglądy spisał w arcydziele Kazania sejmowe (poruszył w nich także problem postępującej anarchii w Rzeczpospolitej, stosunków społecznych, wzmocnienia władzy królewskiej). Zwalczał ruch reformatorski w Polsce m.in. występując przeciwko postanowieniom Konfederacji warszawskiej. Odznaczał się talentem organizatorskim wobec czego Stefan Batory polecił mu założenie kolegiów jezuickich w Dorpacie, Płocku oraz Rydze. Oprócz tego Piotr Skarga zasłynął, jeszcze za życia, jako wybitny kaznodzieja. Liczba wiernych słuchających jego kazań sięgała nawet 10 tysięcy. Był również pisarzem, a oprócz słynnych Kazań do jego dzieł należy zaliczyć: O jedności Kościoła Bożego, Wzywanie do pokuty obywatelów Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego, Żywoty Świętych.
