Pogaństwo – pojęcie z zakresu religioznawstwa, historii religii, historii idei oraz teologii stosowane najczęściej przez wyznawców religii chrześcijańskich wobec innych wyznań, zwykle politeistycznych, termin obecnie często uznawany za obraźliwy. Określenie osób należących do innych wspólnot religijnych nacechowane negatywnym ładunkiem emocjonalnym znane jest w wielu innych religiach (np. goj w judaizmie). Etymologia słowa poganin/pogaństwo wiąże się z łacińskim pagus (wieś) oraz paganus (wieśniak). Naukowcy łączą to z wcześniejszym umocnieniem się chrześcijaństwa w miastach, przez co mieszkańcy wsi dłużej pozostawali przy kultach politeistycznych starożytności. Drugim znaczeniem jest słowo oznaczające cywila, co zestawiać miano z chrześcijanami będącymi żołnierzami/rycerzami Jezusa Chrystusa. Termin pogaństwo/poganin upowszechnił się u schyłku starożytności. Obecnie ludzie odchodzący od chrześcijańskiej wiary swoich przodków na rzecz rekonstruowanych kultów nawiązujących do czasów starożytnych lub antycznych posługują się wobec siebie terminem rodzimowierca, choć nie brak osób nazywających się poganami. W historii termin poganin/pogaństwo bywał nadużywany w celach politycznych i militarnych. Zakon krzyżacki podważał autentyczność Chrztu Litwy, a przez to tworzył dla siebie pretekst do walki z tym państwem oraz z Polską. Wraz z rozwojem teologii Kościół katolicki w swoim nauczaniu brał w obronę pogan i ich podstawowe prawa. Wpływ na rozwój takiego podejścia mieli Polacy, w tym Paweł Włodkowic oraz Stanisław ze Skarbimierza, rektorzy Akademii Krakowskiej w XV wieku. Nauczanie wykrystalizowało się w wieku XVI i w pozytywny sposób wpłynęło na stosunek katolickich imperiów kolonialnych do ludności tubylczej Nowego Świata, co odróżnia owe imperia od imperiów protestanckich.
