Poleszucy – słowiańska grupa etniczna zamieszkująca dawne Kresy Wschodnie Rzeczypospolitej, ze szczególnym uwzględnieniem Polesia i obszarów dzisiejszego pogranicza Białorusi, Ukrainy i Polski. Słowo Poleszuk oznaczało w lokalnych gwarach białoruskich właśnie mieszkańca Polesia. Sami nie posiadali jednak długo własnej świadomości etnicznej i odrębnej tożsamości. W spisach ludności w II RP określali się mianem tutejszych (gdy pytano o narodowość w roku 1921), zaś swój język nazywalig językiem tutejszym (gdy w roku 1931 pytano o język). W roku 1931 taką identyfikację wyraziło około 700 tys. obywateli II RP (choć nie brak głosów, że taka identyfikacja służyła władzom RP do osłabiania liczbowego stanu lepiej zorganizowanej mniejszości białoruskiej i ukraińskiej). Tym samym określenie jako tutejsi miało w przynajmniej pewnym sensie wymiar polityczny, a sam termin w nieco innym sensie przetrwał II wojnę światową i istniał w PRL oraz niekiedy występuje i dziś. Poleszucy (termin precyzyjniejszy i wolny od politycznych problemów) natomiast uznawani są przez badaczy za potomków wschodniosłowiańskich Dręgowiczów. Obecnie kształtuje się ich samoświadomość i są odrębną grupą w ramach białoruskiego społeczeństwa. W okresie II RP Poleszucy byli jedną z najbiedniejszych ludności w Europie. Tereny przez nich zamieszkiwane były podmokłe i bagniste, co utrudniało rozwój gospodarki rolnej pozostającej na prymitywnym poziomie. Jednocześnie to rolnictwo pozostawało głównym zajęciem Poleszuków. Ich ojczyzna, Polesie, należała do obszarów najsłabiej zaludnionych. Część etnografów jeszcze w okresie II RP uważała, że wśród Poleszuków z powodu ich odizolowania od świata zachowały się relikty zwyczajów, a nawet religii dawnych Słowian wymieszanej z elementami katolicyzmu i prawosławia egzystujących bez silnych związków z wykształconymi teologami i duchownymi, którzy z powodów logistycznych docierali do miejscowości dość rzadko.
