Porozumienia sierpniowe – porozumienia natury ekonomicznej, społecznej i politycznej zawarte w sierpniu i wrześniu roku 1980 przez reprezentantów strajkujących polskich robotników i przedstawicieli władz PRL. Strajki roku 1980 były efektem tragicznej sytuacji gospodarczej u schyłku dekady rządów ekipy Edwarda Gierka. Na wiosnę władza uspokajała sytuację obietnicami podwyżek dla zakładów, gdyż chciała uniknąć kosztownych przestojów w pracy. Latem sytuacja uległa zmianie, a protesty nabrały szerszego charakteru. Robotnicy ze Stoczni Gdańskiej, którzy zdołali uzyskać od władzy obietnicę podwyżek, przywrócenia do pracy zwolnionych pracowników (w tym Anny Walentynowicz i Lecha Wałęsy) oraz budowy pomnika ofiar Grudnia 70, zdecydowali się kontynuować strajk do chwili zrealizowania postulatów innych zakładów z okolicy. Tym samym strajk zyskał cechy solidarności międzyzakładowej, co z czasem zaowocowało wydawaniem biuletynu o takiej nazwie. Dał on w przyszłości nazwę związkowi zawodowemu. Z czasem strajkowała duża liczba zakładów na Pomorzu oraz w innych częściach kraju, a robotnicy zyskali wsparcie intelektualistów. Ostatecznie władze zdecydowały się uznać postulaty robotników dotyczące nie tylko spraw socjalnych. Porozumienia zawarto 30 sierpnia w Szczecinie (robotników reprezentował Marian Jurczyk, a rząd: Kazimierz Barcikowski), 31 sierpnia w Gdańsku (Lech Wałęsa, Mieczysław Jagielski), 3 września w Jastrzębiu-Zdrój (Jarosław Sienkiewicz, Aleksander Kopeć), a 11 września w Hucie Katowice (Zbigniew Kupisiewicz, Franciszek Kaim). Na bazie porozumień (choć o ich interpretację oraz zakres obowiązywania trwały jeszcze spory polityczne) z czasem wyłonił się Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”.
