Rabacja – dawne określenie buntu o charakterze zbrojnym, najczęściej używane w odniesieniu do Rabacji Galicyjskiej: buntu chłopskiego z roku 1846, który wybuchł na terenach ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii znajdującego się pod władzą Habsburgów. Ta niezwykle brutalna rzeź prowadzona przez Jakuba Szelę została sprowokowana przez Austriaków chcących doprowadzić do rozdźwięku w polskim społeczeństwie. Podburzona ludność chłopska zamordowała nawet do 3 tysięcy szlachciców oraz zrabowała bądź zniszczyła olbrzymią liczbę ich posiadłości. Po stłumieniu powstania w Wolnym Mieście Krakowie działania chłopów w Galicji przestały być zaborcy potrzebne, a armia cesarska szybko stłumiła rozruchy. W konsekwencji chłopi galicyjscy pozostawali bierni w kolejnych zrywach niepodległościowych. Wśród powodów gotowości biedniejszych grup społecznych do udziału w tak straszliwym czynie wymienia się rozmaite kwestie: od trudnej sytuacji ekonomicznej po przystąpienie wielu mężczyzn z Galicji do… ruchów antyalkoholowych, co mimo szczytności celów de facto spowodowało niekontrolowane przez specjalistów rozchwianie emocjonalne ludzi dotąd pijących nałogowo.
