Niemcy, Sowieci, a nawet Litwini i Słowacy. Te kraje jesienią roku 1939 podzieliły się rozebraną przez agresorów Polską. Naziści jednak nie włączyli całej zabranej Rzeczypospolitej ziemi wprost do III Rzeszy, ale z jej fragmentów utworzyli w pełni podporządkowany hitlerowskim dygnitarzom efemeryczny twór: Generalne Gubernatorstwo.
Formalnie ciężko orzec czym Generalna Gubernia była. Możemy ją jednak umownie uznać za jednostkę administracyjną, której terytorium obejmowało cześć okupowanych przez III Rzeszę ziem II Rzeczypospolitej.
GG powołana została dekretem Adolfa Hitlera z 12 października i podzielono ją na cztery dystrykty: krakowski, lubelski, radomski i warszawski. Do czerwca 1941 roku powierzchnia Guberni wynosiła 94 tys. km², a populacja 12,1 mln. Po niemieckiej inwazji na ZSRR powstał nowy dystrykt galicyjski z ziem województw lwowskiego, tarnopolskiego, stanisławowskiego oraz wołyńskiego, a dekretem z 1 sierpnia 1941 roku dystrykt galicyjski włączono do GG. Wówczas jej obszar wzrósł do 145 tys. km², a liczba ludności wyniosła 16,6 mln.
Zgodnie z celem powstania, Generalne Gubernatorstwo miało dostarczać tanią siłę roboczą gospodarce niemieckiej, a po zakończeniu wojny terytorium miało stać się niemiecką przestrzenią życiową.
Najważniejsza władza skupiona została w rękach generalnego gubernatora Hansa Franka, który sprawował funkcję do końca istnienia GG, a wszystkie wyższe i ważniejsze funkcje administracyjne oraz stanowiska w zakładach pracy piastowali Niemcy.
Okupacyjne władze na nowo powstałym terytorium zakazały organizacji szeroko rozumianego życia społecznego (nie mogły działać kina, teatry, organizacje społeczne, kluby sportowe, partie polityczne, szkoły i uniwersytety). Co więcej, na terytorium GG przez cały czas trwania okupacji dochodziło do eksterminacji narodu polskiego w wyniku masowych aresztowań, egzekucji (akcja AB, Palmiry), wywózek do obozów koncentracyjnych. Generalna Gubernia to także miejsce największego w Europie ludobójstwa ludności żydowskiej.
Niemcy masowo wysiedlali Polaków z Generalnego Gubernatorstwa, a największa akcja wysiedleńcza miała miejsce na Zamojszczyźnie i trwała od listopada 1942 do lipca 1943 roku. Ponadto pacyfikacji podlegały wsie i małe miasteczka, szczególnie wtedy, gdy ich mieszkańcy ukrywali Żydów. Na tym obszarze obowiązywało także surowe prawo karne dopuszczające karę śmierci np. za wspomnianą pomoc Żydom, której symbolem stała się historia rodziny Ulmów.
W Generalnym Gubernatorstwie okupant, podobnie jak w czasie I wojny światowej, prowadził grabieżczą politykę gospodarczą. Na wsie nakładano horrendalnie wysokie kontyngenty, a za ich nie wypełnienie groziło więzienie, wywózka do obozu koncentracyjnego lub nawet kara śmierci. Ponadto płace w zakładach produkcyjnych pozwalały co najwyżej na minimum egzystencji. Niemcy rabowali także dzieła sztuki.
Mówiąc o grabieżczej polityce ekonomicznej należy zauważyć, że wywóz żywności i artykułów spożywczych z GG przewyższał ich eksport z okresu istnienia II RP. Wszystko to sprawiło, iż w miastach przez cały okres okupacji zmagano się z brakami w zaopatrzeniu. Niemcy wprowadzili co prawda przydział na tzw. kartki, ale racje były niewystarczające, co przełożyło się na masowy głód i choroby zwiększenie śmiertelności. Zbrodnicza i wyniszczając polskie społeczeństwo niemiecka polityka w Generalnym Gubernatorstwie sprawiła, że spośród 6 mln ofiar, jakie ponieśliśmy w okresie II wojny światowej, aż 4 miliony mieszkało na tym obszarze.
