Reforma rolna – działania prawne oraz wprowadzanie w życie przepisów mających na celu zmianę stosunków własnościowych dotyczących posiadania ziemi. Reformy rolne realizowane były w celu likwidacji resztek systemu feudalnego na wsi. W Polsce znoszenie pańszczyzny dokonywało się stopniowo począwszy od wieku XVIII aż do wieku XX ze szczególnym uwzględnieniem wieku XIX. W różnych krajach zaborczych sytuacja przebiegała jednak inaczej i chłopi otrzymywali ziemię na różnych zasadach. Utrzymane zostały także wielkie majątki ziemskie. Odrodzona po roku 1918 Polska chciała dokończyć przyznawanie chłopom ziemi, co miało także wymiar polityczny. Chłopi mieli bowiem wielki wkład w odzyskanie i obronę niepodległości, zaś brak przyznania im ziemi mógł ich skłaniać w stronę popierania antypolskich komunistów. Z drugiej strony polityczna prawica reprezentowała wielkich właścicieli ziemskich, którzy pragnęli zachować swoje dobra odziedziczone po przodkach. Dla chłopów ziemia była natomiast nie tyle źródłem bogactwa i prestiżu, co sposobem na biologiczne przeżycie rodzin. Układ sił politycznych zmuszał jednak prawicę do szukania kompromisu i współpracy z ludowcami. Ostatecznie w okresie II RP uchwalono kilka aktów prawnych dotyczących zmian własnościowych na wsi. Najważniejszą uchwalono w roku 1925 na mocy uzgodnionego kompromisu prawica narodowa-ludowe centrum (pakt lanckoroński). Do roku 1939 reformy nie zrealizowano w znacznym stopniu, a ziemia należąca do ziemian pozostała w większości nie podzielona. Do tematu powrócili komuniści, którzy, inaczej niż władze II RP, nie liczyły się z prawem własności i odszkodowaniami za odebrany majątek. Władze PRL często miały ułatwione zadanie, gdyż część dóbr zostało odebranych już przez Niemców podczas okupacji. Ostatecznie po roku 1944 wielu chłopów otrzymało ziemię, jednak ze sporej jej części tworzono kolektywne gospodarstwa (PGR). W okresie PRL wraz z industrializacją i urbanizacją problem przeludnienia wsi i głodu ziemi malał.
