Bitwa pod Cedynią to jeden z pierwszych poświadczonych historycznie zbrojnych triumfów Polski, choć precyzyjniej należałoby powiedzieć, że zwycięstwo nad siłami niemieckimi odniosło wtedy państwo, z którego w procesie dziejowym Polska dopiero wyrosła. Owa bitwa owiana jest jednak gęstą mgłą tajemniczości.
Nie wiemy nawet gdzie dokładnie się rozegrała, bowiem zapisana w źródłach nazwa Cidini bywała interpretowana rozmaicie. Dziś panuje jednak przekonanie, że chodzi o okolice Cedyni w powiecie gryfińskim – najdalej wysuniętego na zachód miasta w obecnych granicach Polski. To właśnie tam znajdować miał się graniczny gród, w pobliżu którego rozegrała się polsko-niemiecka bitwa (a ściśle: bitwa między Państwem Polan, a niemiecką Marchią Łużycką i jej słowiańskimi sojusznikami – Cesarstwo nie było bowiem stroną tego konfliktu i nie znajdowało się w stanie wojny z księciem Mieszkiem, lojalnym trybutariuszem i sprzymierzeńcem).
Również znany nam przebieg bitwy nie wynika wprost ze źródeł, ale oparty jest o rekonstrukcję czerpiącą także z innych nauk. W tej sprawie dominuje jednak pogląd, zgodnie z którym Mieszko I bronił przeprawy na Odrze, po czym wykonał zaplanowany wcześniej odwrót w stronę grodu. Gdy za Polanami podążyli najeźdźcy, szybko okazało się, że ze wzgórz do ataku ruszają posiłki dowodzone najpewniej przez brata księcia – Czcibora. Ów manewr umożliwił otoczenie wroga i pokonanie go. To jednak tylko hipoteza.
Najpewniejsza w całej historii jest natomiast data bitwy, gdyż kronikarz Thietmar – biskup i syn uczestnika walk – napisał wprost o dniu świętego Jana roku 972, a więc 24 czerwca. To właśnie wtedy państwo Mieszka umocniło swoją pozycję nad dolną Odrą, co najpewniej potwierdził cesarz na zjeździe w Kwedlinburgu w roku 973, pozostawiając przy Polsce Pomorze Zachodnie – raczej nie podbite, ale podporządkowane. Dzięki zabezpieczeniu państwa na tym odcinku Mieszko I mógł zwrócić się na wschód, a potem południe.
