Wiesław Chrzanowski – żołnierz Narodowej Organizacji Wojskowej, Armii Krajowej i podziemia antykomunistycznego, więziony w dobie stalinizmu i represjonowany w kolejnych lat PRL, działacz narodowo-demokratyczny, uczestnik opozycji wobec władz komunistycznych, polityk, minister i marszałek Sejmu w III RP, prawnik, wykładowca akademicki. Był synem Wiesława, inżyniera, profesora Politechniki Warszawskiej i Politechniki Lwowskiej oraz ministra przemysłu i handlu w II RP. Na świat przyszedł w roku 1923. W latach okupacji zaangażował się w konspiracyjne organizacje o profilu narodowo-demokratycznym i odwołujące się m.in. do przedwojennej Młodzieży Wszechpolskiej. Walczył w podziemiu narodowym, potem także w szeregach AK. Brał udział w powstaniu warszawskim jako żołnierz batalionu „Gustaw”, a następnie „Harnaś”. U schyłku wojny i w pierwszych miesiącach po jej zakończeniu włączył się w działalność organizacji narodowych (wydawał m.in. pismo pt. „Wszechpolak”). W roku 1946 aresztowany, następnie zwolniony. W roku 1950 skazany na 8 lat więzienia, które opuścił warunkowo w 1954. Po zakończeniu stalinizmu władze PRL stosowały wobec niego inne represje uniemożliwiając mu wykonywanie zawodu adwokata. W latach 60. podjął współpracę z kardynałem Stefanem Wyszyńskim, w latach 70. z rodzącą się opozycją demokratyczną, a w roku 1980 został doradcą NSZZ „Solidarność” i współtworzył statut związku. W latach 70. uzyskał tytuł doktora, a następnie doktora habilitowanego nauk prawnych. Był wykładowcą akademickim związanym z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Po transformacji ustrojowej włączył się w budowanie III RP. W roku 1989 współtworzył partię Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, którą kierował przez 5 lat. Od stycznia do grudnia roku 1991 był ministrem sprawiedliwości. W Sejmie I kadencji (1991-1993) pełnił funkcję marszałka Sejmu. W roku 1997 został Senatorem wybranym z list AWS. Jego nazwisko znalazło się na Liście Macierewicza, jednak w roku 2000 sąd prawomocnie stwierdził, że Wiesław Chrzanowski nie był współpracownikiem SB. Po odejściu z polityki kontynuował zaangażowanie społeczne. W roku 2005 prezydent Aleksander Kwaśniewski uhonorował go Orderem Orła Białego. Zmarł w roku 2012. W jego pogrzebie uczestniczyli najważniejsi politycy w kraju, w tym prezydent Bronisław Komorowski i marszałek Sejmu Ewa Kopacz.
