Wojciech Korfanty – polityk, polski działacz narodowy na Śląsku, publicysta. Członek organizacji „Zet” mocno związanej z Ligą Narodową, jednakże później swą polityczną karierę związał z Chrześcijańską Demokracją stając się jej czołowym przedstawicielem. Był posłem do Reichstagu (1903-1912 i 1918) oraz pruskiego Landtagu (1903-1918). Sprzeciwiał się germanizacji mieszkańców Śląska oraz podkreślał – w myśl programowych idei Narodowej Demokracji – ich nierozerwalną więź z narodem polskim. Jako członek niemieckiego i pruskiego parlamentu opowiadał się za koniecznością demokratyzacji państwa, a także poprawy warunków bytowych robotników – pomimo, że był przeciwnikiem socjalizmu. W ostatnich dniach października 1918 roku w Reichstagu zażądał przyłączenia wszystkich polskich ziem utraconych na skutek rozbiorów do mającego wkrótce powstać państwa polskiego. Wojciech Korfanty odegrał bardzo ważną rolę w historii Górnego Śląska. W styczniu 1920 roku Rada Ministrów wyznaczyła go na komisarza plebiscytu zaplanowanego na marzec następnego roku. Korfanty odpowiadał za przygotowania organizacyjne oraz – co ważniejsze – za akcję propagandową i polityczną. W czasie III powstania śląskiego pełnił funkcję faktycznego dyktatora. Gdy kwestia granic została uregulowana poświęcił się działalności politycznej. W latach 1922-1930 był posłem na Sejm RP związanym z Chrześcijańską Demokracją. Sprawował funkcję wicepremiera w gabinecie Witosa (1923). Korfanty był przeciwnikiem marszałka Józefa Piłsudskiego. Po przewrocie majowym padał ofiarą licznych ataków ze strony sanacyjnych polityków, a także prasy przychylnej władzy. W 1930 roku został aresztowany i przewieziony do twierdzy brzeskiej oraz poddany licznym fizycznym i psychicznym cierpieniom – nie został jednak posadzony na ławie oskarżonych. Po tych wydarzeniach powrócił na Śląsk, gdzie zasiadał w tamtejszym sejmie oraz w Senacie RP. W 1935 roku, w obawie przed kolejnymi represjami, emigrował do Czechosłowacji, a później do Francji. Brał udział w rozmowach politycznych (obok I. Paderewskiego, W. Witosa i J. Hallera) Frontu Morges. W 1939 roku powrócił do kraju. W kwietniu został aresztowany i zwolniony po 3 miesiącach z powodu bardzo złego stanu zdrowia. Miesiąc później, 17 sierpnia, zmarł w szpitalu św. Józefa w Warszawie, a jego pogrzeb stał się wielką manifestacją patriotyczną, co w obliczu zbliżającej się niemieckiej napaści było symbolicznym wydarzeniem na Górnym Śląsku.
