Historię Austrii w sposób niemalże zautomatyzowany utożsamiamy z dynastią Habsburgów. Jest w tym wiele słuszności, wszak ród zaczął odgrywać pierwszoplanowe role w polityce państw niemieckich w czasie gdy u nas trwało jeszcze rozbicie dzielnicowe. Nie oznacza to jednak, że potomkowie Guntrama Bogatego byli pierwszymi władcami Austrii.
Awans Habsburgów do swoistej ekstraklasy niemieckich rodów możemy wiązać z wiekiem XIII, gdy Rudolf – hrabia leżącego dziś na terenie Szwajcarii Habsburga – został wybrany na króla Niemiec. Nie miał on jednak władzy nas obszarem, który w kolejnych wiekach stał się domem dynastii. Nie władał Austrią.
Ta jednak kilkanaście lat przed przejęciem przez niego władzy w Rzeszy została osierocona. Wszystko z powodu wygaśnięcia pierwszej austriackiej dynastii. Mowa o Babenbergach.
Ów ród stanowiący być może linię bawarskich Luitpoldingów już od X wieku panował w Marchii Wschodniej (nie mylić z saską Marchią Wschodnią sąsiadującą z państwem Piastów) zwanej po niemiecku Ostmark lub Ostarrîchi, co dało źródło nazwie kraju w języku niemieckim, ale też polskim (choć akurat w języku staropolskim alpejskie państwo zwano, wzorem Czechów, Rakusami).
Babenbergowie odgrywali istotną rolę w polityce Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego i wchodzili w związki małżeńskie z dworem cesarskim. Prowadzili jednocześnie politykę dynastyczną, co pozwoliło im przez krótki czas panować także w Bawarii. Walczyli ponadto o wpływy w Europie Środkowej z Czechami, Węgrami, Bawarczykami oraz ośrodkiem cesarskim.
Ród wygasł jednak w połowie XIII wieku wraz ze śmiercią Fryderyka II Bitnego. Wtedy też rozpoczęła się walka o władzę nad Austrią. Po kilku dekadach zwycięsko ze starcia wyszli Habsburgowie, którzy rządzili na tym terenie (oraz wielu innych) aż do roku 1740, gdy i ta dynastia wygasła. Habsburskie tradycje oraz władzę na ich obszarach zachowała jednak dynastia Habsbursko-Lotaryńska powstała na mocy ślubu Marii Teresy Habsburg oraz Franciszka Lotaryńskiego.
