Zasadźca – w Polsce doby kolonizacji niemieckiej (na prawie magdeburskim) osoba odpowiedzialna za zorganizowanie zakładanej miejscowości. Zasadźca zwany także lokatorem mógł pełnić obowiązki również w sytuacji relokacji, czyli przenoszenia istniejącej już miejscowości na prawo magdeburskie. Do jego obowiązków należało przeprowadzenie prac mierniczych, zadbanie o powstanie kluczowych obiektów dla gospodarczego życia miejscowości oraz znalezienie chętnych do osiedlenia się w miejscowości (musiały być to osoby reprezentujące konkretne profesje). Osadnikami mogli być obcokrajowcy, a zasadźcy często wywodzili się z niemieckojęzycznego kręgu kulturowego lub byli potomkami zasadźców. Niekiedy miejscowości w Polsce centralnej organizowali zasadźcy będący synami zasadźców sprowadzonych pokolenie wcześniej do Polski zachodniej (fala osadnicza przesuwała się na wschód). Zasadźca korzystał z wielu przywilejów, a często po zakończeniu działalności zostawał wójtem lub sołtysem. Stanowisko było dziedziczone, ale z czasem władcy doprowadzili do likwidacji dziedziczności tych funkcji. Zasadźca otrzymywał więcej ziemi niż pozostali mieszkańcy oraz mógł wybrać sobie ziemię biorąc pod uwagę jej żyzność lub lokalizację (np. przy rzece, by wybudować dochodowy młyn). Wielu zasadźców pełniło tę funkcję niemal zawodowo: korzystając z doświadczenia po zakończeniu organizowania wsi uczestniczyli w tworzeniu kolejnej miejscowości.
