1 grudnia roku 1925 podpisano w Londynie traktaty lokarneńskie. Stanowiły one formalne usankcjonowanie ustaleń konferencji, która odbyła się jesienią tego roku w szwajcarskim Locarno. Zawarcie porozumień stanowiło gigantyczny sukces niemieckiej dyplomacji kierowanej przez Gustava Stresemanna, który w kolejnym roku (wraz z przedstawicielem Francji Aristide Briandem) otrzymał pokojową Nagrodę Nobla (wcześniej, bo już w roku 1925, otrzymał ją inny twórca owych traktatów: Austen Chamberlain z Wielkiej Brytanii). W traktatach Niemcy izolowani po I wojnie światowej zadeklarowali poszanowanie swojej zachodniej granicy z Francją i Belgią (pakt reński). Wkrótce Republika Weimarska przystąpiła do Ligi Narodów. Wbrew pozorom jednak traktat nie był jedynie objawem tendencji pokojowych w Europie. Niemcy nie zdecydowali się bowiem potwierdzić swojej granicy na wschodzie z Polską i Czechosłowacją, a zachodnie mocarstwa nie naciskały na Berlin w tej sprawie. Była to więc porażka polskiej dyplomacji, a porozumienia z Locarno zachwiały wiarą Polaków w sojusz z Francją i rolę Ligi Narodów w budowanie światowego bezpieczeństwa.
